Onderwijsinnovatie in Aceh?!

Hieronder een bijdrage van Josje van der Laan:

Tijdens de afgelopen workshopreis van mei 2009 is er - naast de activiteiten op en met basisscholen rondom PMRI - ook gewerkt met docenten, studenten, bestuurders/management van de opleiding voor leraren basisonderwijs in Banda Atjeh (hier PGSD geheten).
Andre de Hamer, Erna Siegers en Josje van der Laan namen dat gedeelte voor hun rekening.
Voor opleidingsdocenten gaven zij - op hun verzoek - een instructiemorgen over de`koppeling tussen theorie en praktijk, uitgewerkt voor een lerarenopleiding en gebruikmakend van de cyclus van Kolb.
Docenten bepaalden enkele geschikte leergebieden en thema’s (science, rekenen, lezen) ; deze instructie werd vervolgens herhaald voor een 12tal geselecteerde 3e jaarstudenten - die nog niet eerder een stageschool van binnen hadden gezien.
Samen met hun docenten ontwikkelden zij een les; zij gaven de les en hun docenten observeerden. Erna, André en ik leidden vervolgens het nagesprek.
Een tweede voorbeeld betrof een thema uit de groepsdynamica over het welbevinden van kinderen in een groep. Studenten ontwierpen zelf een observatieschema (voor hen een totaal nieuwe ervaring) en observeerden vervolgens kinderen in de basisschool.
Ook hier leidden wij - onder het toeziende oog van hun docenten het nagesprek.
Een derde experiment betrof actieonderzoek, gerelateerd aan omgevingsonderwijs volgens de ons bekende stappen (observeren, herkennen, waarderen en analyseren). Deze leerstrategie was voor studenten een eyeopener. Ze gingen er op een basisschool energiek mee aan de slag.
Het enthousiasme van studenten is erg groot; Zij vragen andere inhouden, meer interactie en meer kansen op stagelopen. Opleidingsdocenten volgen wel, maar zijn - begrijpelijkerwijs - wat voorzichtiger.
Beiden hebben hun ervaringen in onze aanwezigheid neergelegd bij het bestuur van de universiteit. Dit bestuur gaat samen met KSU-Domstad en met ondersteuning van het Ministerie van Onderwijs in Jakarta subsidiemogelijkheden bekijken voor deze vorm van brede onderwijsinnovatie, waarin uitwisseling van opleidingsdocenten en studenten een belangrijk onderdeel zal vormen. Afgezien van financiën zien alle betrokkenen goede mogelijkheden.

Josje, namens Andre en Erna

een school om nooit te vergeten

Soms moet het zo zijn. Op de laatste dag van het programma de mooiste ervaring. Voor mij was het zo. Ik was vandaag mee met de groep die op school 23 (vlak bij Ulelee, dus in het zwaarst getroffen gebied) nog wat materialen zou afleveren.
De kinderen hadden vandaag eigenlijk vrij, maar waren voor de gelegenheid terug gevraagd naar school. De hele ochtend (reken)spelletjes gedaan, met als favoriet: jenga.
Na de spelactiviteiten moesten we naar de lerarenkamer komen om daar op allerlei lekkers getrakteerd te worden. Toen kwamen de verhalen. Over 4 jaar geleden. Verhalen die nog steeds enorme impact hebben, ook al hoor je ze niet voor het eerst. Verhalen waarbij ook de mannen van de school emotioneel worden. (gek genoeg zie je dat vaker in de vissersdorpen, maar veel minder in de stad). En foto's die niet door de censuur zouden komen van menig ochtendblad (te heftig).
Of we daarna nog even konden wachten. Want er werd nog wat voor ons gehaald. Twee leerkrachten waren snel op de brommer naar de stad gereden om voor ieder van ons een schitterende tas te halen. Want ze wilden graag laten zien dat ze de start up workshop en materialen ontzettend gewaardeerd hadden. En of we terug wilden komen, want het deed de leerlingen en leerkrachten zo goed. Op de school die de meest bescheiden materiaalwensen had (we hebben op alle scholen gepolst aan welke leermiddelen directe behoefte was --> op sommige scholen komen dan lijstjes als "beamer, basketbalveld, etc") is het contact het warmst en de klik het best. Goed om zo te eindigen. Weet je precies weer waarom we dit project doen. We kunnen slechts een kleine bijdrage leveren, maar dat we die ook echt kunnen leveren is afgelopen twee weken weer erg duidelijk geworden. Dank aan iedereen die dat mogelijk heeft gemaakt!!!

André

Een middagje vrij

Karlijn, Alice en Femke schrijven over de meest recente ontwikkelingen:

Gisterenavond zijn we uiteten geweest bij Bene. Het was een bijzondere avond, want we hadden allemaal een lootje getrokken. Je moest voor diegene een cadeautje kopen voor 15.000 Rupiah. Lijkt veel geld, maar het is slechts een euro, waarvoor je hier veel leuks kunt kopen! Zo waren er broches, hoedjes voor de mannen, haarfrutsels en een karaoke cd gekocht. We hebben hier weer heerlijk gegeten en…. Lekkere wijntjes gedronken (wat heel bijzonder is, want voor het overige zijn dit alcohol-vrije weken), die hard in de benen zakten, aangezien het eten lang op zich liet wachten. Hierdoor konden we goed slapen en de volgende ochtend was het opstaan iets zwaarder dan normaal…

Vanochtend zijn we weer naar de scholen gegaan om de leerkrachten te gaan observeren. Ze hebben gister een opdracht gekregen tijdens de workshop die ze vandaag gingen uitvoeren in de klas. Naast ons groepje waren er nog 3 observanten in de klas, dit waren leerkrachten van andere scholen en studenten van de Pabo. Het is altijd maar even afwachten hoe het daadwerkelijk loopt in de klas. Soms is het zo dat de leerkracht de les net iets anders geeft, dit kan op een positieve manier maar ook op een negatieve manier. Op de school Nurul Ishlah gingen de lessen ontzettend goed. De leerkrachten hadden het goed voorbereid en dit zag je ook terug in de les. De kinderen waren heel enthousiast en de leerkracht vond het ook interessant om eens zo een les te geven. Het kan ook anders lopen zoals op de school Limpok. De les op zich was leuk, maar er was erg veel ongewenst gedrag, waar de leerkracht niet goed mee overweg kon. Tijdens de evaluatie vroeg ze aan ons hoe ze hier het best mee om zou kunnen gaan. De observanten hadden tips en wij natuurlijk ook! Hopelijk heeft ze het begrepen en gaat ze er daadwerkelijk iets mee doen, want dat is natuurlijk afwachten…

Als lunch hadden we heerlijk bruin brood, gespot door Josje en André.

Vanmiddag is voor ons (Alice, Femke en Karlijn) een rustige middag. Even bijkomen van het drukke programma. Wij hebben ons bezig gehouden met therapeutisch monnikenwerk, namelijk het rijgen van kralenkettingen, het maken van mikado en een getallenlijn tot 100. Maar natuurlijk ook even bij geslapen en een boek gelezen. De rest is nu gezamenlijk bezig met het voorbereiden van een vervolgopdracht die morgenochtend uitgevoerd zal worden.

Vanavond eten we bij het guesthouse en hebben we als toetje: PANNENKOEKEN!

Morgen is de laatste werkdag op de scholen. Wel moeten de inkopen voor de scholen nog gekocht worden en weggebracht worden.

Groetjes van Alice, Femke en Karlijn


ps: kijk ook even goed naar de foto's bij dit bericht. Op de onderste foto van de twee foto's hierboven zie je een schitterend contrast tussen rekenen en realistisch rekenen. Let wel: het gaat hier om rekenen in klas 1 (in Nederland: groep 3) --> de sommen op het bord worden door geen van de leerlingen begrepen, maar met behulp van wat trucjes opgelost --> eerst tel je rechtergetallen die onder elkaar staan bij elkaar op met behulp van je vingers, daarna doe je hetzelfde met de linkergetallen. Als je die cijfers naast elkaar zet, dan heb je met een beetje geluk het goede antwoord. Geen idee wat bijvoorbeeld "49" nu eigenlijk werkelijk voorstelt....

Tegenstellingen in Aceh

Een bijdrage van Helma en Rianne:


We hebben nu al veel scholen gezien en ontdekken steeds meer verschillen tussen de scholen, de leerkrachten en leerlingen. Op de vorige school hing er een heel fijne sfeer: kinderen en leerkrachten gingen vriendelijk met elkaar om en er was veel aandacht voor elkaar. Op de school van vandaag schrokken we van de manier waarop kinderen met elkaar omgingen: duwen, vechten, slaan met een liniaal. De headmaster vroeg ons om hulp bij het orde houden in de klas. Dit blijkt echt nodig! Veel leerkrachten hebben het klassenmanagement (nog) niet in de vingers. Ze richten hun aandacht op één kind en de rest doet waar het zin in heeft: rennen door de klas, schreeuwen naar een vriendje buiten, hinkelen in klaslokaal, of gewoon eventjes naar buiten lopen. Als de leerkracht opkijkt, zegt ze er meestal wel iets van, maar dat duurt dan even. Daarna blijven de kinderen hetzelfde gedrag vertonen. Wat me vandaag erg is bijgebleven: de leerkracht hielp een meisje met haar werk. Een joingetje kwam er bij staan, want hij had ook een vraag. De leerkracht bleef het meisje helpen, nadat het jongetje een paar keer ibu (mevrouw) had gezegd. Daarna schreeuwde hij echt keihard IBUUUUU door de klas en toen ging de leerkracht hem helpen! En zo kreeg hij met zijn gedrag de aandacht die hij wilde. Fascinerend, maar moeilijk te bevatten!

Scholen krijgen soms materialen waarmee ze niet mee uit de voeten kunnen. Bijvoorbeeld: een kopieerapparaat…. Deze stond al weken keurig te wachten om uitgepakt en aangesloten te worden, want ze wisten niet hoe dit moest. Voor ons, technische vrouwelijke Belanda’s, was dit natuurlijk een fluitje van een cent. Helaas klopte de gebruiksaanwijzing niet helemaal, maar met wat passen en meten kwamen we er toch wel uit. Helaas had de headmaster geen A4-papier en was het stopcontact een beetje bruin uitgeslagen, maar door de randjes van het papier af te knippen en op A4-formaat te krijgen, lukte het ons om de eerste kopietjes te maken! Deze hadden we nodig voor onze eigen observatielijst. We staan er versteld van hoe vanzelfsprekend wij ervan uit gaan dat het altijd allemaal aanwezig is en ook werkt. Kortom: het was weer een leerzame en interessante dag.

materialen naar scholen

Hieronder een bijdrage van Miriam:
Na een heerlijk weekend, waar we heerlijk zijn bijgekomen en veel van de omgeving hebben gezien, begint de werkweek gewoon weer. Om 5 uur worden we gewekt door de moskee. Daar moet ik nog steeds aan wennen. Gelukkig hoort niet iedereen dit.
Vandaag zijn we begonnen met het afleveren van de gekochte materialen bij de scholen. Rekenboeken, rekenrekje, potloden, gummen, schriften, viltstiften, gymmatten, alles is voorbij gekomen en dan ben ik denk ik nog een hele hoop vergeten. Wat een dankbare mensen! We moeten zes keer op de foto en we worden tig keer gezoend, maar ik kan jullie verzekeren dat het op de goede plek terecht is gekomen. De scholen hier zijn heel wisselend in hun voorraad, maar 1 ding is zeker. Er is lang niet zoveel als in Nederland.
Vanmiddag was er weer een start-up workshop voor de nieuwe scholen. Weer nieuwe mensen, maar even enthousiast als de vorige! Ze zijn weer aan de slag gegaan met het maken van een plattegrond van de school. Dit is erg leuk om te zien aangezien niet iedereen weet hoe hij dit moet doen! Geen wonder dat de kinderen het ook niet kunnen.
Morgen gaan we naar de scholen toe en kunnen we daar een handje helpen. We zijn benieuwd!

Dagje vrij

Vandaag had iedereen een dagje vrij. Een grote groep ging met labi labi's de bergen in; op olifanten rijden en zo...
Anderen bleven "thuis" in het Yellow House om wat te lezen, zwemvolleyballen, wandelen in de omgeving.
En dan was het natuurlijk moederdag vandaag. De moeders van deze groep werden tot hun verrassing getrakteerd op taart - waar vervolgens iedereen weer van kon genieten.
Kortom: voor iedereen een mooie break tussen twee drukke weken.

gezonde handelsmentaliteit

Na een erg plezierige en goede eerste week was er voor enkelen van de groep een bijzondere afsluiting gisteren (zaterdag) middag. Met Erna en Josje ging ik naar Rahmah om het met haar en enkele van haar collega's over de volgende week te hebben en over de samenwerking in het algemeen. Nu heb ik op dit vlak al een paar leuke eerdere ervaringen in de rugzak, maar het overleg van gisteren kan zeker in mijn top drie...
Bij binnenkomst werden we direct - middels door een beamer op de muur geprojecteerd excel-overzichtje - geconfronteerd met het kostenplaatje van alle activiteiten van deze weken (en voorgaande maanden). Of ik ter plekke en liefst direct een contract wilde tekenen waarin stond dat alles (en dan bedoel ik ook alles, tot en met iedere kop koffie aan toe) op kosten van ons zou komen en dat de financiële bijdrage van de andere partij nul zou zijn (hier geen details, maar de eerdere afspraken waren iets genuanceerder). Maar dat tevens alle rechten (ook van het onderwijsmateriaal, dat toch voor het grootste deel - op vraag van hier, door óns aangeleverd is) bij Unsyiah en PMRI zouden komen te liggen. Stukje gezonde handelsmentaliteit zullen we het maar noemen. Het maakt niet uit of je op de markt bent of bij een overleg over samenwerking: uitgangspunt is dat er onderhandelt wordt. Dus vooral blijven lachen en vriendelijk aangeven dat dit een prachtige eerste conceptversie was, maar dat een volgende versie er "slightly different" uit zou zien. En dat er terplekke niets ondertekend ging worden en dat dit ook al maanden bekend was. Voor de duidelijkheid: ik onderteken sowieso niets; dat is voorbehouden aan de CvB's van KSU en Domstad en aan de rector van Unsyiah / hoofd PMRI. In wielertermen: ik ben de wegkapitein van team KSU&Domstad, (voor de wat oudere bloglezers onder ons -->) zeg maar de "Henk Lubberding" van dit project. Wegkapiteins tekenen geen contracten, dat is de taak van de ploegleiders. En dat is maar goed ook.
Na deze binnenkomer werd het laatste restje energie zorgvuldig uitgezogen door een overleg over het programma van komende week. Een overleg waar je normaal gesproken in Belanda een half uur over zou doen, maar waar we hier ongeveer 2,5 uur voor nodig hadden. Om uiteindelijk tot een overigens prima programma voor komende week te komen, maar ook tot een ouderwets stevige koppijn. En een behoorlijk sjachrijn bij ons alle drie (waarbij zeker geldt: gedeeld sjachrijn is half sjachrijn). We hadden ons nog wel voorgenomen: "wat er ook gebeurt, wij blijven lachen". Deze strategie is dit keer dus mislukt.
Van die dingen...

Nb: bovenstaande stukje is niet bedoeld als verwijt aan het adres van de projectpartner, wel als een zoveelste constatering dat er bij een project als dit voortdurend cultuurverschillen overwonnen moeten worden. De projectpartner zal hierbij overigens minstens zoveel moeten overwinnen. Zodra wij bijvoorbeeld iets van irritatie laten blijken tijdens een overleg, dan wordt dat opgevat als onbeleefd en grof.

Samen sterk!

Hieronder een verslag van Sjoerd en Sonja:

Vrijdag was de laatste dag op de scholen. Volgende week gaan wij weer naar andere scholen. Wij (Sonja en Sjoerd) zijn de afgelopen dagen op school 38 geweest. Een school met 10 leerkrachten en 42 leerlingen. De school is (net zoals de meeste scholen) hard door de tsunami getroffen. Veel leerkrachten en leerlingen zijn verdronken. Van deze school hebben 4 leerlingen van de 238 en 2 leerkrachten van de 15 de ramp overleefd.

Donderdagmiddag hebben we met de leerkrachten een les bedacht die ze vrijdagmorgen hebben uitgevoerd. Nu een verslag hoe dat is gegaan.
Om 8.00u waren we op de school. Eerst een gesprek met het schoolhoofd. Daar hadden we gisteren niet zo veel tijd voor. Zij vertelde wat over de school eerst en nu. Vervolgens naar klas 1. Deze juf wilde een les doen rondom klokkijken. Zodra ze begon werden wij helemaal enthousiast. Ze begon haar les met een context door te vertellen waar je een klok voor kan gebruiken en waar de kinderen een klok van kennen. De kinderen waren gelijk betrokken. Ook de leerkracht was heel enthousiast ook al keken wij en nog een aantal leerkrachten en studenten mee met haar les. Ze had zelf thuis klokjes gemaakt waarmee de kinderen de tijd aan konden geven! Super. Wij hebben echt het idee dat ze vanuit de workshop verschillende dingen heeft geleerd en ook daadwerkelijk kan en wil toepassen in haar les. Dat kwam duidelijk in haar klokles naar voren.
Het is voor ons ook een hele ervaring om samen met de leerkrachten tot een les te komen. Zo hebben ze bijv. eerst 20 minuten gepraat alleen maar over het doel van de les en toen was die nog niet goed. Weer een kwartier erbij. Vervolgens 30 minuten een discussie over of ze nu gelijk een werkblad zou gaan maken of die avond. Het had dus al lang af kunnen zijn in die tijd. Dan denk je soms dat het veel vlotter mag, maar als je dan de les ziet vergeet je dat allemaal.

Het is echt super om samen te werken en van elkaar te leren. Zo hebben we aan het eind van de ochtend nog een aantal spelletjes laten zien die je met een dobbelsteen kunt doen. Het hele schoolteam stond om de tafel en was enthousiast. Als dank voor onze komst kregen wij een t-shirt van Atjeh. Ook zat er een briefje bij dat nog veel meer waarde voor ons heeft. Daarin stond hoe dankbaar ze waren en dat ze zich excuseerde voor de dingen die ze ons niet konden bieden. Dat raakt je. Daar kan niet iets anders tegen op.

Kortom een geslaagde eerste workshopweek. We zijn heel benieuwd hoe het volgende week gaat lopen met de nieuwe scholen. We zijn vrijdag avond met bijna iedereen heerlijk uit eten geweest en hebben daar in het restaurant uit volle borst het weekend ingezongen! Even lekker bijkomen.

Namens iedereen een hele zonnige groet vanuit Indonesië,

Sonja en Sjoerd

bijna een week onderweg

De eerste week van deze workshopreis zit er bijna op. Door de zeer matige internetverbinding en de erg lange dagen lukt het niet om iedere dag een bijdrage te plaatsen op het weblog. Maar nu dan een beetje de schade inhalen met een extra lang bericht...

Deze week startte maandag (zondag bestond uit acclimatiseren en de stad leren kennen) met het bezoeken – ter kennismaking met het Indonesische schoolsysteem - van een school (SD 70) en een uitgebreid seminar in de middag. Dat seminar was boeiend, maar zeker voor iedereen die geen directe actieve rol had: erg zwaar want een lange zit in een hete zaal. Er waren ongeveer 300 bezoekers, bestaande uit: leerkrachten uit stad en regio, pabodocenten- en studenten uit stad en regio, universiteitsdocenten en onderwijsbestuurders. En last but not least: het bonte gezelschap uit Belanda.
Het programma in kort zoals hier aangekondigd (en uitgevoerd):
13.30 - 13.45 Opening Ceremony door Chairmen of Committee report en Chairmen of P4MRI Unsyiah
Rector of Unsyiah
14.00 - 15.15 Panel session 1
Jan Van Der Klis (Chairmen of KSU Belanda) - overview and objectives of KSU and Domstad program
Johan Usmany, Bonnie Belle en Marielle Tammes (KSU teachers Belanda) - "Matematika Realistik on 6 B.A. schools:
objectives, first results and wishes"
Andre de Hamer (Koordinator KSU Belanda) - "children research in the classroom and in the school environment"
15.20 - 16.35 Panel session 2
Erna Siegers & Josje Van Der Laan (Dosen Domstad Belanda) - "a closer look on theory-practise interaction"
Tessa Verkerk & Femke Kramer (students Domstad Belanda) – “use of portfolio”
Prof. Dr. Ahmad Fauzan, M.Si., M.Sc. (Guru Besar IKIP Padang) – PMRI overview
Dr. Rahmah Johar, M.Pd. (Dosen Pendidikan Matematika FKIP Unsyiah) – PMRI in Banda Aceh


(waar wij meestal - ook in Nederland lopen natuurlijk genoeg uitzonderingen op deze regel rond - niet zoveel belang hechten aan de titels van sprekers, en dus ook niet hadden laten vermelden, ligt dat hier totaal anders zoals je kunt zien op het spandoek… Eén van de vele nadelen van de hierarchie-manie van dit land is dat waardevol studentenwerk meestal onvermeld blijft --> in dit geval werd de bijdrage van onze studenten Femke en Tessa erg gewaardeerd door de zaal maar, omdat zij student zijn, worden zij niet genoemd op het "spanduk" --> tja, van die dingen... )

De start up workshop in nauwe samenwerking met de universiteit hier (Rahmah) verloopt ondertussen goed. Na enig aftasten van twee kanten weten Rahmah en haar team en wij nu behoorlijk wat we van elkaar kunnen verwachten en wat we aan elkaar hebben. Dit tot groeiende tevredenheid aan beide kanten. De nieuwe scholen weten ondertussen amper wat hen overkomt maar zijn wel erg enthousiast. Dat rekenen ook op deze manier kan, is een ontdekking. Het kan zelfs leuk zijn en het hoeft niet altijd met sommen vanuit het boek....

Hieronder enkele bijdragen met indrukken van “onze” mensen van afgelopen dagen.



Woensdag 6 mei 2009

Vandaag gaat de wekker iets later dan gisteren; we hoeven pas om 8.00 uur te vertrekken! We gaan in groepjes naar de drie scholen waar we gisteren ook al geweest zijn. We hebben toen al geobserveerd, maar vandaag mogen we echt iets gaan doen! We hebben er allemaal zin in, want de afgelopen dagen waren interessant, maar vermoeiend omdat we vooral gezeten, gekeken en geluisterd hebben. Nu dus aan de slag! We hebben gisteravond allemaal rekenspelletjes bedacht die we tussen de lessen door kunnen doen. Sommigen gaan aan de slag met dobbelstenen, anderen met de (levende) getallenlijn of telspelletjes. Bij iedereen een groot succes! De kinderen zijn enthousiast en ook de leerkrachten worden geprikkeld. In menig klaslokaal staat het halve team te kijken en zich te bemoeien met onze lesjes.
Rond een uur of 11 maken alle groepjes zich klaar om te vertrekken. Dit gaat in Indonesie niet zomaar. Alle leerkrachten komen weer uit hun lokalen om nog even met ons op de foto te kunnen, handen te schudden en ons allerlei eten en drinken toe te stoppen. Een half uur later kunnen we dan echt vertrekken!
Terug naar het guesthouse om in alle rust even te lunchen en de ervaringen met elkaar uit te wisselen. Na de lunch vertrekken we naar een school om daar een rekenworkshop met de leerkrachten te doen. Een aantal van ons hebben lessen bedacht: een les over torens bouwen voor klas 1 en een over plattegronden voor klas 2 en hoger. Samen met de leerkrachten bereiden we deze lessen voor de volgende dag voor. Het is niet de bedoeling dat wij de les gaan doen, wij zijn er alleen om te begeleiden. In Nederland zou dit voorbereiden vrij snel gedaan zijn, maar hier gaat het allemaal een stuk langzamer. De leerkrachten hebben veel vragen, zoals 'Wat hebben plattegronden met rekenen te maken?', dus het gaat maar met kleine stapjes vooruit. Daarnaast zijn de Indonesiërs nogal van het uitweiden en moet alles vertaald worden door onze tolken, waardoor het allemaal langer duurt. Onze tolken zijn overigens top! We hebben heel veel lol met ze en ze fungeren ook als een soort gids.
Na een lange dag plonzen we met zijn allen nog even in het zwembad, waarna we weer een lekkere maaltijd eten in het guesthouse. Morgen weer een druk programma voor de boeg, vroeg naar bed dus!

Roos van den Berg


Donderdag 7 mei 2009

Zoals als elke ochtend stonden wij weer voor dag en dauw op!! Dit keer vertrokken wij om half acht richting de scholen. Het ontbijt is hier geweldig, toast, toast, toast en nog eens toast. Na een volle maag en wat gehobbel in de labi labi kwamen we aan bij onze school. De kinderen stormden op de labi labi af om ons te begroeten met schaterende lachende gezichtjes! De bedoeling van vandaag was dat de leerkrachten een les over het bouwen van torens moesten geven die we gisteren met hen hadden voorbereid.
De dozen stonden om de hoek al te wachten en uit een kast werd er ook nog snel iets gepakt.
De grote grap was dat de leerkrachten aan de gang gingen met bouwen, het plakband was niet aan te slepen en kinderen werden heftig gecorrigeerd als ze iets wilden inbrengen.
Door middel van de tolk lieten we aan de leerkracht weten dat het toch echt anders kan.
De evaluatie was echt leuk om te zien. Met steeds een groepje kinderen voor de klas vroeg de leerkracht: ‘Welk gebouw is het hoogst? Welke (na wat flink gerammel) is het stevigst? Stel dat er nog een vloedgolf komt, waarin ga je dan schuilen?’
Wel vindt de leerkracht dit moeilijk te begrijpen dat ook deze opdrachten onder het vak rekenen vallen.
En die barrière merkten we in de middag!
Na de maagjes gevuld te hebben met heerlijk overvette stukken pizza bij de Pizzahut gingen we weer verder met de workshops die we elke middag met alle leerkrachten van de 4 scholen hebben.
Deze middag moesten ze zelf een vervolgopdracht bedenken over realistisch rekenen. Na een uur lang discussiëren waren we tot de conclusie gekomen dat deze manier van lesgeven een ver van hun bedshow is!!!
Hebben net lekker gedobberd in het zwembad met een cola en een zakje chips.
We gaan zo weer een dutje doen om morgen weer fris en fruitig voor de dag te komen.

Groetjes en een tium van Marloes, Rosanne en Femke

P.s. Wist je dat Jan van de Klis vals speelt met UNO???


Ondertussen worden ook op de pabo hier (PGSD) mooie vorderingen gemaakt, maar hierover meer in een volgend bericht!

Installatiefeestje

De installatie van de computers is begonnen. Marco van Doorn, Lex de Goeij en Vincent Verheijen – de mannen die deze klus klaren - hebben afgelopen dagen systeemschijven gemaakt en vandaag – 4 mei - de eerste 10 computers op school SDN 70 geïnstalleerd. Dat was een feestje, want niet alleen verliep het technisch perfect, de leerkrachten en leerlingen waren zichtbaar erg gelukkig met de computers. De machines werden direct getest en goed bevonden. Dat er behalve een besturingssysteem en een Officepakket, ook reken- en taalsoftware mee geïnstalleerd was, werd door iedereen gewaardeerd. De leerlingen vonden met name de rekenspelletjes leuk en het schoolhoofd kon haar geluk niet op.
Het werd helemaal gezellig toen ook nog een paar oude computers op diezelfde school gerepareerd konden worden door onze drie ICT-helden. Onze mannen werden verwend met lekkere broodjes en drinken. Als het met de installatie van de overige 140 compu’s precies zo gaat, dan wordt het twee weken lang erg genieten voor iedereen! Daarom vanaf deze plek: veel dank aan iedereen die dit mogelijk heeft gemaakt, in het bijzonder natuurlijk de gulle schenkers: University College Utrecht!!!

derde workshopreis veilig geland

Op 1 mei - de dag na die hele rare en nare koninginnedag - zijn 18 KSU- en Domstad leerkrachten/ICT-professionals/studenten/docenten/schoolleiders vertrokken vanaf Schiphol. Het afscheid was weer goed: uitgezwaaid door familie, vrienden en KSU-collega's Ben van Lieshout en Dianne te Velde. Iedere deelnemer door hen voorzien van KSU-puzzel&dropzakjes.

Na een lange reis - dat went nooit: ruim 24 uur vliegtuiglawaai en luchthavendrukte - zijn we inmiddels weer aangekomen. De deelnemers van de derde worskhopreis en het computer-installatieteam (voor trouwe lezers van dit blog: na bijna 2 jaar stempelonzin met 6 Indonesische ministeries zijn de computers eindelijk aangekomen op de plaats van bestemming!) zitten veilig in Banda Atjeh, als vanouds in het Yellow House. Het welkom door Jan van der Klis en Marianne Kemps - zij zijn hier al wat langer - zie ook het vorige en volgende bericht - was erg hartelijk. Het weerzien met hen en Yellow Housevrienden en -bekenden eveneens plezierig en hartelijk.
Erg leuk onderweg: in Medan werden we tijdens de 3,5 uur durende tussenstop ontvangen door de consul (pater Van Diemen) en de deputy-consul (Rein Meijer) bij de familie Meijer thuis. Deze gastvrijheid inclusief hapjes en drankjes werd door iedereen bijzonder gewaardeerd! Geweldig om daar ook Soehardi weer te zien.
Daarmee vloog deze tussenstop voorbij en leken we probleemloos Medan weer te kunnen verlaten. Dat zou te gemakkelijk zijn geweest, dus hadden onze vrienden bij Garuda een verrassing voor ons. Dit keer geen overgewicht-truc (vorig jaar), maar een officieel document waaruit bleek dat 8 van onze mensen al twee maanden geleden van de vlucht naar Banda Atjeh waren gecancelled. Na veel gezeur, gebel en gemopper bleek dat officiële document (toch knap hoe je zo'n papier zo snel zo geloofwaardig in elkaar kunt knutselen) een "foutje" en stond iedereen toch op de lijst. Dat scheelde weer 8 businessklasstoelen, die anders "nog wel even geregeld hadden kunnen worden". En zo was Medan toch weer ouderwets Medan: een fijne test van humeur en stressgevoeligheid.
Dat ben je na een paar uur gelukkig al weer bijna vergeten en hoort het tot de eerste reisannecdotes van deze workshopvisit. Nu ligt iedereen op één oor en lijkt de zomermoesson begonnen: het komt met bakken uit de hemel. Morgen bijkomen, stad bekijken en dan daarna volop "aan de bak".
Als internet en schema het toelaten, zal ik komende twee weken weer iedere dag een stukje te plaatsen. Selamat tidur, welterusten!
André