tiga weken in Belanda
Bonnie Belle is na enkele maanden Atjeh weer terug in Nederland:
Tiga weken in Belanda. En ja hoor, vandaag heb ik het gedaan: een Panta Piraktas weggegooid. Voor ons Acehgangers een bekend fenomeen die plastic tassen van het warenhuis in Banda. Alles wordt daar ingepakt, afhankelijk van de inhoud (confronterend of niet?) gaat de boodschap in een zwarte of witte tas. Laat ik aan je eigen fantasie over wat nu in die zwarte tassen verdwijnt. Bij ons veel afval, en daar nog veel meer. Gelukkig zit de VNG uit Apeldoorn daar om met het project afvalverwerking hun steentje bij te dragen aan de opbouw van Aceh. Wat een begrip was dat voor ons: PP. Dat kon betekenen de super, of het eetlokaal of de bakkerij of de spa of de wijk. Later blijkt Panta Pirak gewoon een keten te zijn waar een hoog heerschap veel mee verdient. Tja natuurlijk.
Het is behoorlijk wennen hoor. Naast het andere ritme, is de temperatuur hier in den lande voor mij een aandachtspunt. De warmte van de zon is zo gering dat ik met trui en jas aan de dag sniffend doorkom. Ik houd Aceh vast, doordat mijn gedachten dagelijks daar zijn. Bij Marielle die er nog zit en elke woensdag mij smst om aan mijn Lariamtablet te denken. Zij zal dit traject in juni afsluiten met de nagesprekken met de schoolleiders van onze Tsunamischolen, al onze kinderen daar knuffelen. Zij onderhoudt het contact met rekenspecialiste Ibu Rahmah die PMRI heeft opgezet voor het realistisch rekenen. Voor ons de ingang om in het onderwijs de aandacht te vestigen op het kind: afstemmen, kind centraal stellen. In de workshop aan schoolleiders heb ik het hart vanuit de Vreedzame School getekend. Als je weet dat ‘hart’ in het bahasa Hati betekent en hati-hati ‘voorzichtig’ dan snap je dat ik met enkele woorden duidelijk heb gemaakt dat leerkrachten een hati moeten hebben voor hun kinderen en schoolleiders voor hun leerkrachten. We willen met enige ‘voorzichtigheid’ het onderwijsleerproces veranderen, wat betekent: kleine stappen maken en haalbare doelen stellen: jalan-jalan panjang. Jawel een lange weg te gaan. Dat hart werd door menigeen herkend, natuurlijk daar hebben onderwijsgevenden ook hati voor de zaak (?). Ze hebben op elkaar afgestemd en lopen aan tegen geringe middelen om te investeren in vervanging (want er zijn toch veel sakit leerkrachten) en materialen. Met coöperatieve werkvormen laten zien dat er met teams gewerkt kan worden aan de opbouw van een schoolgemeenschap zoals ze dat voor ogen hebben. Met elkaar iets opbouwen betekent het ideaal uitdragen, met elkaar op de juiste wijze communiceren: delen en samen doen.
Marielle werkt deze laatste maand met de studenten van de pabo daar. De motivatie van de mensen is behoorlijk hoog, dat hebben we al gemerkt tijdens de diverse workshops die daar gegeven zijn door alle Acehgangers van de KSU. De dankbaarheid die van hen uitstraalt als ze de inzet van de ICT-ers zien en beseffen dat er mensen en de krachten achter de schermen hebben gewerkt om dit traject vorm te geven.
Als je nagaat wat wij met elkaar in beweging hebben gebracht sinds 2005 bij een paar honderd kinderen, leerkrachten, schoolleiders, studenten en onderwijsondersteunend en administratief personeel . Dat levert toch dankbare toekomstige herinneringen op. En ook bij ons, wij hebben daaraan deelgenomen. Wij zijn in de gelegenheid geweest om die steentjes te werpen in een Banda-Achenese onderwijs-rivier, geweldig toch?
De KSU zit er als sinds 2005 en rondom mij hoor ik geluiden dat daar zo weinig ruchtbaarheid in het Utrechtse aan is gegeven. Dan zie ik een blik van bewondering en waardering dat dit bestuur zoiets heeft opgezet. Misschien dat er hier in het Utrechtse meer steentjes geworpen moeten worden.
Bonnie Belle
Tiga weken in Belanda. En ja hoor, vandaag heb ik het gedaan: een Panta Piraktas weggegooid. Voor ons Acehgangers een bekend fenomeen die plastic tassen van het warenhuis in Banda. Alles wordt daar ingepakt, afhankelijk van de inhoud (confronterend of niet?) gaat de boodschap in een zwarte of witte tas. Laat ik aan je eigen fantasie over wat nu in die zwarte tassen verdwijnt. Bij ons veel afval, en daar nog veel meer. Gelukkig zit de VNG uit Apeldoorn daar om met het project afvalverwerking hun steentje bij te dragen aan de opbouw van Aceh. Wat een begrip was dat voor ons: PP. Dat kon betekenen de super, of het eetlokaal of de bakkerij of de spa of de wijk. Later blijkt Panta Pirak gewoon een keten te zijn waar een hoog heerschap veel mee verdient. Tja natuurlijk.
Het is behoorlijk wennen hoor. Naast het andere ritme, is de temperatuur hier in den lande voor mij een aandachtspunt. De warmte van de zon is zo gering dat ik met trui en jas aan de dag sniffend doorkom. Ik houd Aceh vast, doordat mijn gedachten dagelijks daar zijn. Bij Marielle die er nog zit en elke woensdag mij smst om aan mijn Lariamtablet te denken. Zij zal dit traject in juni afsluiten met de nagesprekken met de schoolleiders van onze Tsunamischolen, al onze kinderen daar knuffelen. Zij onderhoudt het contact met rekenspecialiste Ibu Rahmah die PMRI heeft opgezet voor het realistisch rekenen. Voor ons de ingang om in het onderwijs de aandacht te vestigen op het kind: afstemmen, kind centraal stellen. In de workshop aan schoolleiders heb ik het hart vanuit de Vreedzame School getekend. Als je weet dat ‘hart’ in het bahasa Hati betekent en hati-hati ‘voorzichtig’ dan snap je dat ik met enkele woorden duidelijk heb gemaakt dat leerkrachten een hati moeten hebben voor hun kinderen en schoolleiders voor hun leerkrachten. We willen met enige ‘voorzichtigheid’ het onderwijsleerproces veranderen, wat betekent: kleine stappen maken en haalbare doelen stellen: jalan-jalan panjang. Jawel een lange weg te gaan. Dat hart werd door menigeen herkend, natuurlijk daar hebben onderwijsgevenden ook hati voor de zaak (?). Ze hebben op elkaar afgestemd en lopen aan tegen geringe middelen om te investeren in vervanging (want er zijn toch veel sakit leerkrachten) en materialen. Met coöperatieve werkvormen laten zien dat er met teams gewerkt kan worden aan de opbouw van een schoolgemeenschap zoals ze dat voor ogen hebben. Met elkaar iets opbouwen betekent het ideaal uitdragen, met elkaar op de juiste wijze communiceren: delen en samen doen.
Marielle werkt deze laatste maand met de studenten van de pabo daar. De motivatie van de mensen is behoorlijk hoog, dat hebben we al gemerkt tijdens de diverse workshops die daar gegeven zijn door alle Acehgangers van de KSU. De dankbaarheid die van hen uitstraalt als ze de inzet van de ICT-ers zien en beseffen dat er mensen en de krachten achter de schermen hebben gewerkt om dit traject vorm te geven.
Als je nagaat wat wij met elkaar in beweging hebben gebracht sinds 2005 bij een paar honderd kinderen, leerkrachten, schoolleiders, studenten en onderwijsondersteunend en administratief personeel . Dat levert toch dankbare toekomstige herinneringen op. En ook bij ons, wij hebben daaraan deelgenomen. Wij zijn in de gelegenheid geweest om die steentjes te werpen in een Banda-Achenese onderwijs-rivier, geweldig toch?
De KSU zit er als sinds 2005 en rondom mij hoor ik geluiden dat daar zo weinig ruchtbaarheid in het Utrechtse aan is gegeven. Dan zie ik een blik van bewondering en waardering dat dit bestuur zoiets heeft opgezet. Misschien dat er hier in het Utrechtse meer steentjes geworpen moeten worden.
Bonnie Belle
posted by KSU voor Atjeh at 11:05 a.m.
0 comments
