op de thee bij...

Afgelopen twee weken was Ada van der Velden - programmadirecteur Domstad/HU - namens het project op bezoek in Indonesie. Eerst in Medan en Jakarta, de afgelopen acht dagen in Atjeh. Ada is op de thee geweest bij zo ongeveer alle denkbare bestuurders die voor ons project van belang zijn. Tijdens de Atjese bezoeken was ik er bij. We hadden daarbij onderling afgesproken dat ik telkens de wat meer kritisch-zakelijke rol zou pakken en dat was verrassend leuk om te doen. Hoe langer de monologen vol voorbeelden van fantastische partnerschappen met Amerikaanse, Europese, Australische, Zimbabwaanse, etc universiteiten, des te makkelijker de in te koppen bal: "tjonge, wat fijn, nou dan zal het ook niet zo moeilijk voor u zijn om de weg te vinden naar uw eigen ministerie en andere mogelijke fondsen. U begrijpt dat u bij mogelijke vervolprojecten in de lead bent en dat wij zullen assisteren. En dat geldt dus ook voor het financiële deel...". Wat het resultaat ook zal worden, aan de helderheid van onze boodschap zal het niet gelegen hebben. Voorlopig hebben we een tas vol toezeggingen en gaan we daar mee aan de slag.

de laatste werkdag voor het weekend

Ook de laatste werkdag voor het weekend was succesvol.
Lees het verslag van Jenny hieronder:


De afgelopen dagen zijn voorbij gevlogen. Toch voelt het (in positieve zin) alsof ik hier al weken ben. Het programma zit behoorlijk vol en kost veel energie. Gelukkig krijg ik ontzettend veel energie terug van de dingen die wij beleven. Afgelopen week werden Eveline en ik als eerste door onze chauffeur opgehaald om vervolgens door te rijden naar de school van Marjolein en Sonja. Daar werden wij gelijk belaagd door een grote groep kinderen. Geheel anders dan bij onze school waar zij zeer timide en schuchter zijn. Ze willen graag hun Engelse zinnetjes oefenen, What’s your name?’en ‘Where are you from? Helaas stokt dan het gesprek als je vraagt: ‘What is your age?’ En het kind antwoordt, I’m fine, thank you. Gelukkig is daar altijd het befaamde Bapak Jacob (Vader Jacob, mede mogelijk gemaakt door Johan). Eveline en ik zetten dit lied in en vervolgens stonden er vijftig kinderen uitbundig en enthousiast mee te zingen. Je krijgt zoveel energie als je zoveel vrolijke en blije gezichtjes ziet.


Mede door Bapak Jacob en de introductie van het woord ‘doei’, is het ijs ook op onze school gebroken. De rekenlessen worden enthousiast ontvangen en de leerkrachten doen hun best om ook hun rekenlessen zo realistisch mogelijk te maken. De leerkrachten komen met eigen middelen en nemen onze tips serieus. Ook de directrice is een hele leuke vrouw. Ondanks dat zij wat nors kijkt, heeft zij ontzettend veel humor en wil graag tips en ideeën van ons over andere thema’s in het rekenen. Natuurlijk is het niet mogelijk om de school in twee weken op zijn kop te zetten, maar kleine stapjes zijn al zichtbaar en dat doet goed.

Niet alleen kinderen lijken te ontdooien van muziek, ook volwassenen zijn er gevoelig voor, zo als eergisteren en gisteren bleek tijdens de workshops op de pabo. Ada en Johan zette een dans in en de aanwezigen konden niet meer op hun stoel blijven zitten, terwijl wij Lihat Kebunku zongen. Gisteren zetten de aanwezigen bij de workshop zelf spontaan een afscheidslied in, wat zeer mooi klonk. Kippenvel! Na afloop leek ik net een popster. Iedereen wilde op de foto nadat ik een stuk had vertelt over actie onderzoek. Ik hoefde nog net geen handtekeningen uit te delen.
Ik denk dat het inmiddels wel duidelijk is, dat ondanks dat je er zelf ontzettend veel energie in stopt om zaken voor te bereiden, je dit honderd maal terug krijgt.

Waar je niet aan moet denken maar wel kan gebeuren

Het is een bizar idee: terwijl we hier werken aan een post-tsunami programma (en er hier in Banda Atjeh niets, maar dan ook niets te merken is van de ellende 600 a 700 km verderop), is een ander deel van Sumatra - of beter: de Mentawai eilanden voor de kust van West-Sumatra - getroffen door een nieuwe tsunami. Honderden slachtoffers. Nogmaals: hier is er niets van te merken. Wat we nu wel allemaal weten: het tsunami-alarmsysteem functioneert lokaal en regionaal slecht. We weten ook waarom: de registratieboeien die de signalen door moeten geven, vormen een leuke bijverdienste voor straatarme vissers. Tja... wat kun je er van zeggen, behalve dat hier een bijzonder lastig probleem ligt. Niet dat het de mensen op de Mentawai-eilanden had geholpen als het systeem nu wel had gefunctioneerd: het epicentrum lag zo dichtbij dat de golf al binnen een paar minuten over de eilanden spoelde.

Een eindje verder op deze schitterende archipel is de plaattectoniek ook weer goed op stoom: de Merapi vulkaan op Java staat op het punt om uit te barsten en alleen de eerste ontwikkelingen kosten tientallen levens. Wat iedereen weet: als de vulkaan echt knalt - zoals voor het laatst in 1994 - dan is het echt mis: in dit dichtbevolkte gebied kan dat tot duizenden slachtoffers leiden. De evacuatie is nu in gang gezet, maar wat doe je als je als arme boer een stukje land hebt op de flanken van de Merapi en er gebeurt een paar weken niets... Laten we hopen dat de overheid in deze regio met hulp van NGO's deze mensen fatsoenlijk kan onderhouden en ze kan weerhouden van terugkeer naar deze gevaarlijke zone.

Terug naar Banda Atjeh: zoals gezegd, hier is niets te merken van de ellende verderop. Hier schijnt de zon en lachen de mensen. Het nieuws is natuurlijk wel op tv en in de krant maar het leven gaat door. Vergelijk: was er in West-Europa veel te merken van de Balkan-oorlog eind jaren negentig? Vergelijkbare afstanden....

Terug naar het project: gisteren (woensdag) was een fantastische dag. De ochtend op de scholen verliep goed. Je zou het bijna vanzelfsprekend gaan vinden, al is dat het natuurlijk niet: dit is te danken aan de inzet – nu alweer jaren lang – van veel mensen. Van “onze kant”, maar zeker – vooral - van de Atjese kant: leerkrachten en schoolleiders geloven erin, zien dat het onderwijs beter en leuker kan, en gáán ervoor. Dat is schitterend om te zien.

Minstens zo leuk: gisterenmiddag was deel II van de nogal matig begonnen workshop. We hadden zoals ik gisteren schreef wat recht te breien. En dat is voor 100% gelukt. Eveline, Gwendolyn, Kimberley en Marjolein hebben de Atjese studenten mee op sleeptocht genomen en zijn samen aan de slag gegaan rondom actie-onderzoek. Hetzelfde gold voor de sessie met docenten en leerkrachten. Ook hier zat de spirit er goed in en werd er hard gewerkt. Ook wij zaten er beter in: we konden een evenwichtiger (theorie – werkoefeningen) en beter op de doelgroep aansluitend programma bieden. Dat heeft sommigen van ons wat nachtrust gekost, maar het resultaat was er naar. Een zoveelste geniale vondst van Johan – als iemand onderhand een standbeeld voor de KSU en Domstad-panden verdient dan is hij het – droeg hier enorm aan bij: starten en eindigen met muziek. Jembé en zang. Iederéén deed mee. En er werd hier zelfs bij gedanst – en dat is héél bijzonder hier. Kortom: je voelde gisterenmiddag van twee tot zes een energy-boost over de PGSD-campus gaan. Mooi, mooi, mooi. Hopelijk vandaag – donderdag, de laatste dag van deze driedaagse workshop – een net zo energiek slot.

Hoewel het inmiddels goed aantoonbaar is dat onze investeringen zichtbaar resultaat hebben, blijft het goed om te relativeren: het gaat, wanneer je kijkt naar de hele regio, om een beperkt aantal scholen, studenten en docenten. De “druppel-gloeiende plaat” vergelijking blijft opgaan. Maar… er gebeurt zeker iets en dat is ook duidelijk bij een groeiend aantal mensen doorgedrongen: tijdens de vele “bobo”-bezoekjes van afgelopen week is het duidelijk dat ook alle bestuurders hier graag zien dat deze gezamenlijke inspanning gecontinueerd worden. En wat het mooist resultaat is van deze gesprekken: het is hen ook duidelijk dat het eigenaarschap van mogelijke vervolgstappen hier zal liggen en niet in Utrecht. Zij zullen ook voorop gaan in de fondsenwerving.

Tot slot (voor dit moment): Laten we met z’n allen hopen en (wie daar aan doet) bidden dat de motor van de aarde een beetje genadig is voor Banda en dat een nieuwe ramp hier voorlopig uitblijft – op z’n minst tot de tijd dat de registratiesystemen wel behoorlijk functioneren…

goede ervaringen op nieuwe scholen en chaos op pabo

Alle deelnemers van groep 2 hebben het gevoel al tijden in Atjeh te zijn. In werkelijkheid zijn het nog maar drie dagen. Maar er is dan ook veel gebeurd en er is hard gewerkt. De start is erg intensief: kennismaken op de scholen en direct daarna aan de slag. De eerste ervaringen op de scholen zijn positief: de ontvangst maandag was op alle drie de scholen hartelijk en de omgang met de leerkrachten, tolken en PGSD (pabo)-studenten prettig. We werken deze week op drie “nieuwe” scholen in de zwaarst getroffen zone, direct aan zee. Onze ervaring met deze scholen was tot nog toe beperkt tot hun deelname aan de rekenworkshop van 2009. Goed om deze leerkrachten weer te zien en te merken dat sommigen van hen zichtbaar vorderingen hebben gemaakt. Prettig ook dat de pabostudenten van hier nu continue aanwezig zullen zijn.

Gisteren (dinsdag)ochtend was de eerste volle ochtend in de klas voor onze nieuwe teams. De drie schoolteams voor komende twee weken:
Jenny en Eveline: school 59
Sonja en Marjolein : school 48
Kimberley en Gwendolyn: school 46
Het werk ging goed: de leerkracht zijn overal actief betrokken, de leerlingen vinden het geweldig en de pabostudenten van hier zijn nu in ieder geval voortdurend aanwezig. De schoolleiders stralen ook betrokkenheid uit.

Gisterenmiddag vond verder de eerste bijeenkomst van de vervroegde workshop praktijk-onderzoek plaats op de PGSD (pabo). Dat hadden we misschien beter nog even uit moeten stellen. Deze bijeenkomst zorgde ervoor dat de dag wel héél erg lang werd. Doordat we geen tijd hadden om vooraf uitgebreid met het organiserend comité terplekke te overleggen, was de inhoud en het verloop bij vlagen op z’n zachtst gezegd verrassend voor ons …

Officiële workshops (een workshop is officieel wanneer de deelnemers certificaten vol stempels en handtekeningen ontvangen als bewijs van deelname) worden officieel geopend; dat hoort er hier bij. Deze openingsceremonies vereisen zitvlees en het vermogen tot “verstand op nul, blik op oneindig”. Er wordt namelijk weinig zinnigs, maar vooral heel véél gezegd. Het liefst door mannen met aanzien. Ik heb het geverifieerd, en ook hier wordt het op de zelfde manier beleefd: “kwestie van uitzitten en vooral niet te veel luisteren”. Jezelf hier niet aan ergeren is een kunst die ik na vijf jaar nog steeds niet beheers. Zeker niet in een krap lokaal met 70 mensen en een temperatuur die richting kookpunt gaat (met bijbehorende luchtvochtigheid).

Na de openingsworsteling gaven onze mensen mooie presentaties: Jenny over implementatiestrategieën, Eveline, Kimberley en Marjolein over actie onderzoek en Sonja over klassemanagement. Het abstractieniveau lag voor sommige aanwezigen wat aan de hoge kant, maar dat kun je alleen constateren, na het uitgeprobeerd te hebben. Wat een iets minder prettige verrassing was, was de – niet vooraf gecommuniceerde – actie door de Atjese organisatie: alle documenten (bedoeld voor het einde van 3 dagen workshop) werden uitgedeeld met als opdracht om uit te voeren op de eerste observatie-ochtend (vandaag, woensdag). Dit moeten we vanmiddag recht zien te breien want dit was een even onzinnige opdracht als het laten opereren van een patient door een eerste jaars student medicijnen. Gelukkig beschikt groep 2 over een goed gevoel voor humor en voldoen alle deelnemers aan het belangrijkste criterium voor deelname aan een workhopreis in Atjeh: flexibel zijn. We gaan dus vanmiddag weer met frisse moed deel twee van deze workshop verzorgen.

(nb het uploaden van meer foto's gaat op het moment niet omdat internet overal plat ligt de afgelopen 12 uur en alleen mobiel - is erg duur - internet op dit moment werkt)

Geen aardbeving gevoeld, tsunamialarm ingetrokken

Zojuist bereikte me - via Nederland natuurlijk... - het bericht dat er vandaag een zware aardbeving is geweest voor de kust van Sumatra. Ter geruststelling: wij hebben er niets van gehoord en inmiddels is het tsunami-alarm weer ingetrokken vanwege het uitblijven van een vloedgolf. Dat laatste heb ik ook weer uit Nederlandse bron (www.nos.nl). Hier hebben we niets van een tsunami-alarm gemerkt (ai, hier lijkt toch weer iets mis te zijn gegaan, want United States Geological Survey (de toonaangevende, want beste, organisatie op dit gebied) had wel degelijk een tsunami-alarm uitgegeven voor de Indische Oceaan.

Dan is er natuurlijk altijd de vraag: waarom gebeurt het en waarom was er hier dit keer geen ramp?
Als Gekko-aanhanger neig ik tot: "de gekko riep afgelopen nacht om tien over half drie 7 keer (ja, echt waar - en ik was niet de enige die het hoorde), daarom is hier nu niets gebeurt". Andere gelovigen zullen een andere, maar vergelijkbare, verklaring geven.
Maar liever het antwoord dat nu ook op Atjese scholen bijgebracht wordt: de zware beving was dit keer gelukkig zo diep in de oceaanbodem, dat het signaal naar het bovenliggende water te zwak was om een vloedgolf te veroorzaken. Daar kan geen gekko of andere bovennatuurlijke kracht wat aan veranderen. Hier is de motor van de aarde aan het werk en die motor luistert naar niets of niemand (zelfs niet naar de Gekko). Ik kan mijn geluk niet op dat Atjese leerlingen dit nu ook systematisch geleerd krijgen op school (zie bijgaande illustratie uit een Atjese flapover geologie-voor-basisschoolleerlingen-methode). Het zal niets veranderen aan de frequentie, wel aan de angst en het aangeleerde bijgeloof. Nieuwe generaties zullen beseffen dat het investeren in degelijke waarschuwingssystemen zullen bijdragen aan het terugdringen van de impact van de hier altijd terugkerende schokken.

arrival en departure

Ze kregen één minuut om elkaar even te begroeten: de eerste groep die gereed stond om het toestel naar Kuala Lumpur in te stappen en de tweede groep die net uit datzelfde toestel eerste voet op Atjese bodem zette. Er zat een glazen wand tussen de vertrekkenden en de komenden, maar de security guard vond het goed om de deur een minuut open te zetten.

Wie zijn er gearriveerd:
Eveline Verhulst - Domstad/Hu student
Gwendolyn van Sijl - Domstad/Hu student
Jenny Krens - docent-in-opleiding Domstad/HU
Kimberley Lek - Domstad/Hu student
Marjolein Nieuwenhuizen - Domstad/Hu student
Sonja van Aart - opleidingsdocent Domstad/HU

Inmiddels is de nieuwe groep al helemaal geland want op mini-excursie geweest naar de stad. Het is nu acht uur, een half uurtje na het diner, en iedereen ligt op bed. Niet zo gek na ruim 24 uur reizen. Morgen gaat de verse groep voor het eerst naar drie nieuwe scholen. Nu moet ze eerst goed uitrusten.

Groep 1 neemt afscheid

Het werk van de eerste groep zit er op. Morgen (zondag) arriveert de tweede groep. Gisteren zijn Ada van der Velden, Josje van der Laan en ik (André) al gearriveerd om samen met Johan de overdracht naar de tweede groep te verzorgen. Wat opvalt is de ontzettend goede sfeer. Wat indrukwekkend is: al het werk dat in drie weken door groep 1 is verricht, geweldig! Hieronder de laatste bijdrage van Muriël:

De laatste dagen van ons verblijf in Atjeh zijn erg indrukwekkend geweest. Eerst de verhalen op school 23, waar de meeste leerkrachten zware verliezen hebben geleden tijdens de tsunami. Het hoofd van die school vertelde ons over de economische situatie van deze wijk, er is veel armoede en de meesten zijn alleen maar bezig met overleven. Hij wil ons graag laten zien onder welke omstandigheden de mensen hier leven. Na een korte rit door de kampong tussen allemaal “tsunamihuisjes”, hier neer gezet door allerlei buitenlandse hulporganisaties, komen we aan bij het eerste gezin, waar we na een korte aankondiging naar binnen mogen.
Het huisje is niet groter dan 6 bij 6m. Het heeft een slaapkamer van ongeveer 3 bij 3m, de rest is woon- en kookruimte. Op de kale betonnen vloer ligt in een hoek een soort tegelvloertje van plastic, in de andere hoek liggen twee rieten matten. Langs de wand staan drie tafels, waarop alle kookspullen staan. Dat is al het meubilair. Er hangt een klok aan de muur en op een geluidsbox staat een vaasje met plastic bloemen. Verlichting is een spaarlamp aan het plafond. Op de mat zit een vrouw, wij gaan er bij zitten. Ze vertelt dat ze bij de tsunami drie van haar vijf kinderen verloren heeft, ze woont in dit huisje met man en twee overgebleven kinderen. Wij zijn er helemaal stil van, zeker als ze ook nog begint te huilen. Wat een verdriet is hier nog! Ze vindt het niet erg dat wij hier zijn, ze is blij dat ze haar verhaal kan vertellen. Een luisterend oor is het enige wat we haar kunnen bieden, meer hoeft ze ook niet. Stil en gelaten vertrekken we weer, om een ander gezin te bezoeken. Een gezin dat na de tsunami vanuit Medan naar Banda Atjeh is verhuisd, omdat hier werk was. Nu is de wederopbouw bijna klaar, dus geen werk meer. Elke dag gaat de man naar de stad om elk klusje aan te pakken, zodat er geld is om te eten. Deze verhalen zijn helaas geen uitzondering, maar standaard in dit deel van de stad.

Naast het Yellow House staat een weeshuis voor jongens, merendeels tsunamiwezen. Na drie keer een periode hier gelogeerd te hebben, zouden we hier graag eens een kijkje willen nemen. De kinderen staan altijd vanaf hun bovenverdieping te kijken naar ons tafeltennisspel en we horen ze vaak. Johan, die de Indonesische taal goed beheerst, gaat eerst kennismaken met de directrice. Het verhaal waarmee hij terugkomt is heel indrukwekkend. Er zitten 34 jongens tussen de 6 en 18 jaar, die geen ouders meer hebben of waarvan de moeder of familie niet voor ze kan zorgen. Ze worden hier zeer gedisciplineerd opgevoed volgens een strak rooster. De directrice vindt het goed dat we komen, maar ineens gaan wij twijfelen: moeten we dit wel doen, heeft het meerwaarde, wordt het geen aapjes kijken? Het plan dat Johan heeft, trekt ons over de streep: we nemen de trommels mee en gaan de jongens een leuk uur bezorgen met Vader Jacob en trommelen. In het begin is het nog wat vreemd: de jongens zijn inderdaad zeer gedisciplineerd, ze komen ons allemaal een hand geven en gaan dan in rijtjes zitten wachten op wat komen gaat. Nadat Johan verteld heeft wie wij zijn en wat we komen doen, worden de trommels erbij gepakt. Zelf hebben ze ook trommels en al gauw is het ijs gebroken. Er worden verschillende ritmes gespeeld, Vader Jacob in het Nederlands en Bahasa gezongen en natuurlijk de Hoky Poky aangeleerd. Gaandeweg het uur zien we steeds meer jongens loskomen en glunderen. Na afloop krijgen ze nog de gelegenheid om hun Engels te oefenen op ons. Vooral Maarten, Imke en Karin worden bestookt met vragen. Een indrukwekkend bezoek. Daags erna luisteren we op een heel andere manier naar de geluiden vanuit het weeshuis.

Inmiddels zijn Andre, Josje en Ada aangekomen in het Yellow House. Ervaringen worden druk uitgewisseld. Wij sluiten af, nemen afscheid en gaan onze koffer pakken. Zondag komt de rest van groep 2 aan, om verder te gaan waar wij gebleven zijn. Wij wensen hen veel succes en vooral ook veel plezier!

De laatste week alweer! (voor groep 1)

Voor de eerste groep zit het werkbezoek aan Atjeh er al weer bijna op. De laatste week werk op de scholen werd voorafgegaan door een bezoek aan het "vakantie-eiland" Weh. Hieronder weer een verslag van Muriël:

Na twee weken hard werken hadden we een weekendje weg verdiend. We zijn vrijdagmiddag met de boot naar Pulau Weh vertrokken, waar we met uitzicht op een spierwit bountystrand, omzoomd met palmbomen een toast hebben genomen op onze korte “herfstvakantie”.
We hebben twee dagen geluierd, gedoken (Elise, Maarten en Imke), gezwommen en genoten van het prachtige strand waar we verbleven. Genoeg energie opgedaan om de laatste week in te gaan!
Vanmorgen zijn we die begonnen met een bezoek aan drie nieuwe scholen. Hier waren ook Johan en Muriël nog niet eerder geweest. Een schooltje ligt vlak bij zee, na de tsunami waren hier nog maar twee kinderen over van de 185. Een van de leerkrachten vertelde dat ze haar man en vier kinderen verloren is. Zelf was ze in Medan. Een andere leerkracht is ook haar man en kind kwijt geraakt. Na deze verhalen waren we een poosje stil, niet te bevatten. En dan de kracht die ze hebben om door te gaan en er weer helemaal te zijn voor de nieuwe kinderen die nu naar deze school komen. Ongelooflijk!
En dan kom je ineens op een school met ruim 800 kinderen, gehuisvest in 3 gebouwen. De meeste scholen hier zijn herbouwd door Education International en nu al aan verval onderhevig. Een van deze gebouwen was gebouwd door Unicef. Wat een verschil! Unicef heeft hier een prachtige school neergezet waarbij gebruikt gemaakt is van stevige materialen, veel beter meubilair dan de andere scholen en een directiekamer met airco! Hier zitten ook veel kinderen uit rijkere milieus, dat is aan alles goed te zien. Eerlijk gezegd vragen we ons wel een beetje af wat we hier komen doen. Nanda en Imke gaan er lesgeven, we zijn benieuwd naar hun ervaringen.
In de middag hadden we op deze grote school ook de leerkrachtenbijeenkomst. Waar wij,westerlingen, gewend zijn een half uur voor aanvang van zo’n bijeenkomst aanwezig te zijn, gaat dat hier toch iets anders…..Rahmah had aangekondigd een filmpje te willen laten zien. Je zou denken dat ze dan ruim op tijd aanwezig is om de spullen klaar te zetten. Precies om half drie kwam ze echter aanrijden en vervolgens nam ze alle tijd om de boel te installeren. Als we dan na een kwartier (best snel nog) beginnen, komen er vervolgens nog verschillende leerkrachten tegen drie uur binnen. Niemand die daar dan van opkijkt. Ook niet van het drukke telefoon- en sms-verkeer van veel mensen.


Komende dagen gaan we ook alle scholen die we tot nu toe bezocht hebben cadeautjes brengen . In Nederland hebben we allemaal sponsoracties gehouden op de scholen waar we werken. Met het geld dat we daarbij opgehaald hebben, kunnen we elke school voorzien van nieuw gymmateriaal en elk kind een setje potloden, gummetje en liniaal geven. Sommige scholen zijn al verwend. Wat heerlijk om hier even voor Sinterklaas te mogen spelen!

Week 2

De gym-, muziek- en knutsellessen waren een groot succes! Op drie scholen waren stralende kinderen en leerkrachten te zien. Op de school van Imke en Nanda hadden de kinderen nog nooit geverfd en zelfs de studenten die kwamen observeren, wilden wel een vlinder schilderen! Elise en Karin maakten hun school blij met allerlei gymmaterialen, gekocht van het sponsorgeld van de Marcus en Matteusschool. Bij de muziekles die Maarten en Muriël gaven aan klas 2, kwam de hele bovenbouw luisteren en meedoen. De hele school zong de rest van de dag “Vader Jacob”.



De eerste vrije dag hebben we een tochtje gemaakt naar het platteland. Een prachtige rit door de rijstvelden, omzoomd door palmbomen en de bergen op de achtergrond. Terwijl de karbouwen lagen te rusten in de modder, waren de mensen druk aan het planten of oogsten. Daarna was het tijd om lekker aan het strand te relaxen. Enkelen van ons hebben met de kleren aan een duik genomen in de zee. Een heerlijk ontspannen dagje, goed genoeg om weer energie op te doen voor een nieuwe week met nieuwe scholen.

Maandag gingen we op deze scholen kennismaken. Voor Johan en Muriel was het leuk om een aantal bekende gezichten weer te zien, we werden enthousiast begroet. Het is hier gebruikelijk dat leerkrachten en hoofden van scholen regelmatig overgeplaatst worden. In sommige gevallen kan dat een verbetering betekenen, want een schoolhoofd dat zich alleen bezig houdt met vegen of zelden aanwezig is, is natuurlijk geen voorbeeld voor het team. In andere gevallen is het jammer te ontdekken dat een goede leerkracht nu juist weg is.



Met de schoolhoofden hebben we een gesprek gehad over de school, de doelen, de betrokkenheid en de schoolpopulatie. Uit deze gesprekken blijkt dat het belangrijkste doel is dat de kinderen overgaan naar de volgende klas, op welke manier dat gebeurt, is minder belangrijk. Het curriculum, door de overheid vastgesteld, moet strak nagevolgd worden en er mag niet vanaf geweken worden. Zo hebben wij in klas 4 een rekenles over decimale getallen gegeven, een onderwerp dat eigenlijk in klas 5 aan bod komt. Toen Rahmah (docente universiteit en leider realistisch rekenprogramma) dat hoorde, moesten we onze lessen aanpassen. Liever niet, zeiden wij, want het zijn heel goede voorbeeldlessen van realistisch rekenen. Gelukkig is Rahmah erg flexibel en nu mogen we de lessen toch geven, maar wel moeten we opletten dat we niet zeggen “1,3”, want stel je voor dat de inspectie erachter komt. Nou dan passen we het toch gewoon aan!



Op een klein schooltje, vlakbij de zee gelegen, geeft het hoofd aan erg druk te zijn met discipline en structuur aan te brengen, zowel bij de kinderen als bij de leerkrachten. De bevolking is erg arm, mensen zijn druk bezig met overleven. De opvoeding gebeurt dan ook grotendeels op school. Hier zitten niet meer dan 7 a 8 kinderen in een klas. Een andere school, waar we deze week ook komen ziet er veel welvarender uit en telt soms 35 kinderen in een klas. Wat een tegenstellingen zijn er toch!

Breuken, kommagetallen en procenten

Dat zijn de onderwerpen waar de lessen afgelopen week over gingen in respectievelijk klas 3, 4 en 5. De lessen die in Nederland al voorbereid en in elkaar gezet zijn, worden hier nog eens goed onder de loep genomen, want we willen allemaal iets goeds neer zetten. Nanda en Imke, Elise en Karin en Maarten hebben geweldige voorbeeldlessen gegeven aan de klassen, kinderen en leerkrachten waren allemaal enorm betrokken en enthousiast. Vooral de introductieles over decimale getallen was een groot succes. De kinderen kregen een strook van een meter lang en die moesten ze met streepjes verdelen in stukken van 10. Er moest van alles gemeten worden en een naam krijgen, een tegel werd bijv. 0,3. Ze gingen aan de slag en werkelijk alles werd gemeten, geweldig! Daags erna zijn de leerkrachten aan de beurt. Ze hebben allemaal hun les goed voorbereid en wat wij te zien krijgen is dan over het algemeen erg leuk. Niet alles klopt helemaal zoals de bedoeling is en soms slaat de leerkracht de plank wat mis. Bij de nabespreking blijkt soms dan wel dat ze zelf in de gaten hadden dat het niet helemaal goed ging. Ach, en fouten maken mag.

De afgelopen dagen heeft iedereen keihard gewerkt en hebben we nog weinig tijd gehad voor ontspanning. Zelfs tijden het eten worden nog lessen besproken, de vis luistert met open mond mee!


De sfeer is echter goed en ook al zijn we best moe, we krijgen er ook allemaal enorm veel energie van! Zoals het op alle ksu-scholen gaat, hebben we ook op onze tijdelijke dislocatie taakbeleid ingevoerd en iedereen kreeg de taak die het beste bij hem of haar past:

Maarten verzorgt het kopieerwerk en doet ICT-klusjes (helaas is verbinden met internet nog niet gelukt), Nanda doet al het lamineren (schijnt ze op Hof ter Weide ook al expert in te zijn). Elise verzorgt Maatwerk, zij heeft het uit Nederland meegenomen en er is al veelvuldig uit gekopieerd. Ook is Elise BHV-er , Karin en Imke zijn inmiddels kakkerlakimmuun en zijn dus van de ongediertebestrijding. Ook verzorgen zij de inkoop van allerlei rekenmaterialen. Johan regelt het vervoer en ontspanning en Muriël schrijft de stukjes voor het weblog . Johan en Muriël gaan ook de hoofden der scholen interviewen volgens de vragenlijst van Sonja.

Op de dag van de leerkracht hebben de dames zichzelf een cadeautje gedaan in de vorm van een traditionele rugmassage, dat hadden we wel verdiend vonden we. Johan en Maarten mogen daar niet aan meedoen, aangezien het slechts voor vrouwen is. Jammer, maar zij zijn vast gelukkig met de schroevendraaier van de KSU.

Morgen gaan we op de scholen muziek, gym en knutsellessen geven, even iets heel anders dus. Zondag gaan we een tochtje in de omgeving maken en naar het strand (met kleren aan zwemmen!).

Komende week gaan we dezelfde lessen geven, maar dan op andere scholen. Waarschijnlijk kunnen we dan iets rustiger aandoen, hoewel de beginsituatie natuurlijk op elke school anders zal zijn. Wel hopen we dan iets meer van Banda Atjeh en omgeving te kunnen zien.

Veel groeten uit inmiddels zonnig en zeer warm Banda Atjeh.

Weer in Banda Atjeh - cake en kakkerlakken

De laatste berichten zijn dat inmiddels de zon weer schijnt in Atjeh. De eerste dagen was dit niet het geval. (voor lezers met een minder sterke maag: insectenfoto onderaan niet bekijken tijdens het ontbijt)

Na een lange, vermoeiende reis kwamen we zondag 3 oktober aan in Banda Atjeh. Voor Johan, Nanda en Muriël was het een beetje thuiskomen, voor de anderen was alles nieuw. We zijn vrijwel meteen naar de Tsunamimonumenten gegaan. Ook al zagen sommige het voor de derde keer, weer was het enorm indrukwekkend. Nu was er ook een nis met drie muren vol met de meest afschuwelijke foto’s van de gevolgen van de tsunami. Ondanks de warmte kregen we er allemaal kippenvel van.
Na een heerlijke maaltijd en een eerste overleg doken we doodmoe heel vroeg ons bed in om de verloren nacht in te halen.
Maandag zijn we gaan kennismaken op de scholen en ’s middags hebben we de leerkrachten verteld wat we komende week gaan doen. Daarbij hebben we hen verrast met een concert van uit ons hoofd geleerde Indonesische liedjes. Na enige terughoudendheid van de Indonesische leerkrachten, zongen ze aan het eind enthousiast mee. Het ijs was gebroken!
De eerste lessen werden gegeven in klas 3 over breuken. We hadden een cake gekocht om het begrip breuken realistisch te maken. De interesse was meteen gewekt en alle kinderen deden enthousiast mee. Na de les kregen ze allemaal 1/21 deel om op te eten. Dat vonden ze geweldig! Toen we weggingen werden we dan ook als een soort sinterklazen uitgezwaaid, want….morgen komen we weer! De leerkrachten waren ook enthousiast en toen we ’s middags terugkwamen om de nieuwe les te bespreken, hadden ze zelf ook al nagedacht en voorwerk gedaan. Dat belooft veel goeds!
We verblijven weer in het Yellow House, een plek waar we ons lekker thuis voelen. We zijn momenteel de enige gasten en dat is maar goed ook: een kakkerlakplaag zorgde voor een hoop gegil en hilariteit. Het personeel moest erg lachen om onze angst voor die beesten. Op dit moment zijn de anderen druk met knippen en plakken ter voorbereiding van de lessen komende dagen. Onder het genot van Guus Meeuwis is het goed uit te houden hier.
Over een paar dagen meer nieuws van uit een zeer regenachtig Banda Atjeh!
Groeten van Johan, Maarten, Karin, Elise, Imke, Nanda en Muriël

Goede start

De eerste groep heeft een goede start gemaakt. Na een lange reis was er even rust in het Yellow House en daarna direct aan de slag. Hieronder het eerste korte bericht van Muriël. Morgen meer.

Alles goed hier: het regent al twee dagen, maar dat mag de pret niet drukken. Vandaag de eerste lessen gegeven, iedereen erg enthousiast. We zijn nu aan het voorbereiden voor morgen, gaan dadelijk terug naar scholen om voorbereiding te bespreken met leerkrachten. Op scholen veel nieuwe gezichten. Ook mensen in YH zijn allemaal nieuw. Internet op YH is nog problematisch, hoop dat het vanavond wel lukt. Gisteren was erg druk, 's morgens en 's middags actief. Vanmiddag gaan we relaxen!!
Vandaag zullen we een uitgebreider stuk voor het weblog maken, misschien ook een foto erbij, Afhankelijk van internet sturen we dat vandaag nog naar je of anders morgen vanuit PP, waar ik nu ook zit.
Morgenmiddag gaan Johan, Nanda en ik naar Bunga.