Waar het allemaal om gaat

2 weken workshops verzorgen zijn voorbij. Het ging snel. Er is veel gebeurt. En er is behoorlijk wat bereikt. Het afscheid van de leerlingen en de leerkrachten van de zeven scholen en van de tolken was hartelijk. Het kost moeite, maar aan de andere kant is het ook goed om nu weer te gaan. Zo is de vermoeidheid nu toch wel behoorlijk af te lezen van de gezichten binnen ons team. Daarom nu een paar dagen bijkomen middels een bezoek aan het eiland Weh. En dan weer terug naar Nederland. Om in oktober / november weer terug te komen. We weten nu beter hoe we scholen kunnen bedienen. We weten nu ook per school waar de behoeften (welke thema's) liggen. Eén afscheid zal ik nooit meer vergeten: 8 tsunamislachtoffers (allemaal familie - vaak vader of moeder - verloren), die naar school gaan op SDN106 met uitzicht op zee, slepen me mee naar de waterkant, want "dat is veel mooier op de foto..."

Maar we gaan nog niet allemaal naar huis. Femke en Ellen zullen nog een paar maanden blijven en onderzoeken hoe (en "of") de workshops beklijven en scholen daarbij ook actief ondersteunen. Hun ervaringen kunnen gevolgd worden via http://ellenfemke2aceh.waarbenjij.nu/

Dit was de laatste "post" op dit log tijdens de reis. Komende weken zal hier af en toe wat teruggeblikt worden en zal verslag worden gedaan van de belevenissen van Bunga in Nederland - zij reist met ons mee om twee weken in Nederland te blijven. Hieronder nog één keer impressie van waar het uiteindelijk allemaal om gaat. Sampai jumpa, tot ziens!

Atjeh impressies van Marijke aflevering 2

Wegens succes geprolongeerd:

De tweede week is begonnen. Na een zondag van uitslapen (tot 8.20 uur) later ontbijten, zwemmen, luieren en na de lunch op excursie naar de kust. We zien onderweg sawahs en oude huisjes tegen berghellingen.Op een mooi maar gevaarlijk strand wandelen we en drinken we wat, althans sommigen van ons, want na de bestelling van 4 Sprite en 3 Cola is de bar uitverkocht, de kokosnoten zijn kennelijk voor anderen bestemd. Dit is een Bounty strand, maar de stroming is te gevaarlijk vlgs André dus zwemmen verboden.We vertrekken dan ook later naar een iets minder fraai strand met reusachtige golven. Nadat ik de eerste grote golf heb gemist (d.w.z. er niet bijtijds óp was of er door heen gedoken) ben ik blij dat André een veilig strand koos ( je wordt altijd door de stroming op het zandstrand teruggeworpen). Als de grote klap komt, kun je niet anders dan het water z’n gang laten gaan, je weet nu hoe de was in de machine zich voelt: overal water en wenteling, je weet niet meer waar je bent, je houdt je adem in en hoopt dat het niet te lang duurt, een geweldige ervaring, maar wel topsport. Langer dan drie kwartier hield ik het in de eerste ronde niet vol; alleen tussen de reuzengolven door kun je even gewoon zwemmen.
Op zo’n zondag is het strand vol met Atjeeërs, vrnl mannen, kinderen, enkele jonge vrouwen.Badpak of bikini is niet toegestaan dus ik zwom in t-shirt en lange broek: veel bekijks, maar ook veel gelach en vriendelijkheid: één grote verbroedering tijdens dit samen spelen. Dat de mannen dan weer wel in korte broek mogen….
Nadat de zon in de Indische oceaan is verdwenen, keren we terug naar de stad, eten er nu eens écht Indonesisch. Daarna wil men naar de tegenover het restaurant gelegen karaoke bar, nou ja, er zijn zoveel liefhebbers dat de labi labi’s (busjes) beide blijven, dus zit er niets anders op dan mee te gaan, Ad zingt, met Roos en Jeany en ik dans de quickstep met Ad. We krijgen zelfs applaus van de Atjeeërs die ons aanvankelijk wat achterdochtig bekeken. Ad gaat door voor mijn husband, want dat was het enige woord Engels, zo ongeveer, dat de man die mij op het strand aansprak, machtig was. Om dan te beginnen met uitleg over het KSU en het project…hij wees op Ad, die de foto maakte en vroeg ‘husband’? Ik dacht: laten we het daar maar op houden….

Thuis (zo voelt het guesthouse inmiddels) naar bed, na even lezen (dat hier niet zo goed lukt omdat het hoofd al zo vol zit).
Maandag opnieuw 6.30 de wekker. Iedereen heeft weer zin in de werkweek.
De scholen waar we ditmaal naar toe gaan, lijken niet echt onze hulp nodig te hebben, ze zijn groot en wel voorzien van materialen. De kinderen spreken al aardig wat Engels.
In overleg met André ga ik de wijk eens in. Prachtige huizen en appartementen, overal wordt gebouwd, daartussenin staan noodhutten en gehavende stenen huizen. Bij een groot kavel met een prachtig pand staat een bord met de veelzeggende mededeling dat hier wordt gebouwd door Saudi Arabië, Fundings: Islamic Bank, tja………..
Eind van de middag maak ik een wandeling door de kampong. De mensen groeten vriendelijk; kinderen en jonge mannen roepen : hèllomiss!!!! of ook wel hèllomister!!! It’English all the same. Bij een houten huis met ruim erf en weranda wordt er gebaard dat ik moet komen kijken…..ja, ook binnen, want: baby, baby. Trots toont een jonge moeder een prachtige, 10 dg oude baby. De grote broer wil ook op de foto en later de zusjes natuurlijk eveneens.
De ‘grote broer’ (ong. 6 jr) wordt in Bahasa aangespoord voor mij tot 10 te tellen in het Engels, hij is aanvankelijk verlegen, maar als ik hem op weg help, mijn duim opstekend, zeggend ‘one’, ratelt hij tot grote tevredenheid van de trotse moeder het hele rijtje af. Wij moeten erg lachen en zonder dat we elkaars taal spreken zijn de moeder uit Amersfoort en de moeder uit Ajuen Jeumpit Aceh Besar verbonden.

We besluiten dinsdag tot een change of plan en gaan terug naar de scholen van vorige week. Bij de evaluatie later blijkt het een wijs besluit te zijn geweest: er is nu tijd voor verdieping en aan deze ‘1e week’-scholen hebben wij veel te bieden.
Op dinsdag komen de eerste ongeruste sms’jes binnen over de aardbeving.Wij weten van niets, maar we kunnen iedereen geruststellen: hier is niets aan de hand. (thuis, in Nederland, haalt menigeen waarschijnlijk de topografische kennis van Sumatera op…)

Onderweg naar de scholen zijn nog veel restanten Nederlands waar te nemen: doorsmeer, kantor, depertement, koperasi, polisi,notaris, dokter, spesialis, stempel en bensin, verder hebben kinderen het over knikkers en klas.
Ook is te zien dat een bezinestation een stuk eenvoudiger kan dan in Nederland: een plank gestut door twee tonnen, drie reuze jerrycans met een slangetje er op, oud vrouwtje erachter en klaar is je benzine station
’s Middags doen Roos en ik boodschappen in de Pasar Aceh, waar we heen worden gereden in een betjak. De prijs van zo’n ritje varieert van 2.000 tot 20.000 rupiah (zelfde afstand), we hebben het dan over 20 eurocent tot 2 euro.
Op dinsdagavond maken we een bijzondere happening mee. Dat zit zo: zondag ging een groepje zelfstandig op pad en monsterde aan bij een vissersboot. Die mannen zaten deels ook in een bandje, dat onder bezielende leiding van een soort buurtvader muziek maakt om uiting te geven aan dat wat er met een mens gebeurt in 30 jaar oorlog, plus een tsunami waarbij vrouwen en kinderen “verdwenen”. De dames hadden geregeld dat wij konden komen luisteren en dat Wilma een yogaworkshop deed met deze mensen. Hartverscheurend om hen te horen zingen, en vertaald te krijgen in muziek de pijn, het verdriet, de ontreddering. Wij zaten opeengepakt in de huiskamer van de paalwoning en later dronken en aten we wat met deze mannen op het plaatsje onder de woning. We brachten zelf een doos met drank (alles non-alcoholic of course) en chips mee). (Oeps, bij vertrek bijna de doos vergeten! ( stond bij André op de kamer, die nog even dacht dat hij een feestje moest bouwen)
In de paar woorden die de zanger in het Engels kon zeggen vertelde hij: we do not want to be sad, we want to be happy ( dat lijkt heel simpel…., getuigt het ook van geestkracht en wanhoop ineen…?).
In de scholen blijkt overigens ook steeds weer dat trauma over all aanwezig is.Bij kinderen en volwassenen. En daarnaast: the tsunami has also been a blessing, before that we had nothing, just war……

Marijke

Tollen, cd-spelers en heel veel meer

Iedereen weet hoe leuk het is om iets (aan kinderen) te geven. Wij mochten afgelopen weken héél veel geven. Materieel en vooral ook immaterieel. Over dat laatste is al veel geschreven. Over het eerste nog niet zoveel. Terwijl het niet om weinig ging. Daarom hierbij even expliciet stil staan bij alle gulle gevers namens wie wij voor vele duizenden euro's aan materiaal mochten schenken. We willen iedereen die met geld of materiaal heeft bijdragen bedanken: het materiaal heeft een perfecte bestemming gevonden!

Van het ingezamelde geld hebben we hier in de stad veel kunnen kopen - waarmee we gelijk ook de plaatselijke economie ondersteunden. 14 cd-spelers, honderden ballen, tientallen honkbalknuppels, etc. Terug in Nederland zal ik een - lange - complete lijst van producten en sponsors op dit log te plaatsen, nu alvast één item van één sponsor in de spotlights:

Alle kinderen op alle projectscholen spelen inmiddels met tolletjes van de firma Schilte. Wim van Roekel, hartelijk dank namens deze kinderen!

Dolls and diaries

De trouwe volgers van dit project weten dat we nauw samenwerken met het poppen- en dagboekenproject van Cathy Spierenburg (Zapp). En dat wij in materiaal en advies door haar ondersteund worden. Het is daarom bijzonder plezierig om te kunnen melden dat na een half jaar van onderhandelen, heen-en-weer-faxen en nog veel meer, de poppen deze week eindelijk in Banda Atjeh gearriveerd zijn. Bunga haalt ze vandaag op. Cathy, gefeliciteerd!

De poppen zullen komende weken over de scholen worden gedistribueerd. Wij hebben (met één a twee sets per school, die we zelf hebben meegenomen) de poppen al geintroduceerd op de project scholen en hebben gezien dat leerkrachten en leerlingen erg enthousiast reageerden op de poppen(workshops).

Hetzelfde geldt voor de dagboeken. Deze hebben we (24 dozen vol, bij elkaar 350 kg) vorige week afgehaald bij Education International en daarna op de scholen uitgedeeld met daarbij natuurlijk een korte toelichting. De leerlingen, leerkrachten en schoolhoofden zijn er gelukkig mee. Ieder kind krijgt op deze scholen een eigen dagboek; waar alles in geschreven mag worden en dat door niemand nagekeken, gecorrigeerd of afgepakt wordt. Dat is best bijzonder voor leerlingen van de scholen in de buitenwijken van Banda Aceh.

Uleleh rocks!

Dinsdagavond 6 maart 21.30. 25 mensen in een volgestouwde woonkamer; de woonkamer van mr. Lukman. 18 Hollanders en 7 bandleden: mannen en jongens uit het vissersdorp Uleleh. De temperatuur gaat diep in de 30 graden. Luchtvochtigheid: over de 90 %. Kippenvel. Nummers waar je niets van verstaat, maar waarvan je weet en voelt dat ze over de tsunami gaan. Lukman: “for me, making music is about the only way to get thru”. Voor de liefhebbers: hier staat de Atjehse versie van 16 Horse Power (ook qua stijl in sommige nummers). Straks in Melkweg of Paradiso? Wie helpt mee dat voor elkaar te krijgen?…

Fishermensfriends

Een bijdrage van Marlies over een bijzondere avond:

Het is 8 uur ’s avonds en wij (Bunga, Wilma, Jeany, Erna, Marlies) zitten op het balkon van onze nieuwe ‘fishermansfriend’: Lukman. Wij kijken uit over het gebied dat het zwaarst getroffen is tijdens de tsunami: Uleleh, een wijk direct gelegen aan zee. Lukman heeft al zijn zoons verloren tijdens de tsunami en zijn vrouw zit in Jakarta.
De spanning stijgt want we zijn in afwachting van 20 stoere vissermannen die samen met ons een les yoga willen volgen. Geen alledaags publiek voor Wilma die de les gaat geven. Als we een groepje van 6 personen hebben, besluiten we toch maar vast te starten. We nemen plaats op een zeiltje buiten in de warme avond. Gedurende de les vult de ruimte zich met meer mannen. Allemaal even serieus en sommige zelf passend gekleed in jogging broek en t-shirt. De schaarse ruimte wordt zonder problemen gedeeld. Schouder aan schouder liggen de mannen op het zeil en keren langzaam in zichzelf. Met gemak krijgt Wilma, de ondertussen 15 mannen en 3 vrouwen, in meditatie. Erg indrukwekkend!! Vooral als je bedenkt dat al deze mannen mensen in hun familie hebben verloren. Veel van deze verhalen zijn te lezen in hun ogen. Om dan samen met hen te mediteren, maakt deze avond een ervaring om nooit te vergeten!
Ondertussen is de rest van de groep aangekomen en wordt de avond wat luchtiger afgesloten (zie ook volgende “post”). Lukman speelt met zijn band een aantal liedjes en wij zijn een enthousiast publiek. Ook voor deze mannen een aparte ervaring; 16 jonge westerse vrouwen die mee swingen op hun muziek. Al met al een avond om niet snel te vergeten!

terug naar de "oude" scholen

Het besluit om terug te gaan naar de scholen van vorige week blijkt goed te zijn geweest. De ervaringen zijn overwegend positief, maar wel wisselend. Van geweldig tot matig tot soms ook teleurstellend, wanneer bijvoorbeeld de leerkrachten niet op komen dagen of het schoolhoofd zichtbaar ongeinteresseerd is in een workshopverdieping, of wanneer onze mensen gewoon een dag minder scherp zijn. Maar in het algemeen geldt dus dat het erg de moeite waard blijkt om terug te keren op de scholen waar we vorige week de workshops hebben gedraaid.

Hieronder een bijdrage van Tatiana over haar ervaring bij terugkomst op een school:

Terug op school 6 waar ik mijn eerste workshopervaring had, met een zeer warm welkom en een zeer hoge nood. Een kleine school, waarvan na de tsunami 3 leerkrachten en één leerling overgebleven waren. Ondertussen is het officiële aantal 36 ll waarvan er gemiddeld per dag 26 aanwezig zijn. We werden verwacht. Alle leerlingen, zowel als 2 leerkrachten, waren in gymkleding. Ad speelde buiten een vorm van paaltjesbaseball met de oudere kinderen en ik deed in de aula een circuit met de jongere leerlingen en de leerkrachten, waarin het ging om mikken in diverse moeilijkheidsgraden . Verbazend hoe snel de leerkrachten het Engels opgepikt hebben, want na één keer uitleggen begreep de leerkracht wat de bedoeling was van deze spelen. In ons nagesprek bleek ook dat zij heel goed de doelen en de leerlijnen hierin zagen. Nogmaals terugkomen was dus zeker geslaagd. De eerste keer was introductie, de tweede keer werd voor de school echt duidelijk wat hier nu verder mee te doen in de toekomst.
Sampai jumpai Tatiana

Enkele teamleden beschrijven hun indrukken

Hieronder een paar (citaten uit) bijdragen van teamleden - vanwege de totale lengte in een aangepast lettertype:

Stof happen en blije gezichten

De eerste dagen in Aceh waren erg indrukwekkend. De ravage die de Tsunami heeft aangericht is enorm en nog steeds enorm zichtbaar. Ook op de scholen waar wij komen zijn de gevolgen duidelijk merkbaar. Mooie grote, nieuwe schoolgebouwen met weinig leerlingen en leerkrachten. Kinderen die moeite hebben met spelen en kinderen die niet kunnen wachten om leuke dingen te gaan doen. Leergierig, enthousiast en gastvrij zijn de woorden die mij het eerst te binnen schieten. Leerkrachten en kinderen willen doen doen doen…
Samen met Nathalia geef ik de workshop “rekenspelletjes”. We worden tot nu toe overal hartelijk ontvangen en de scholen zijn erg blij met onze praktische tips en invulling van de lessen naast de reguliere methode die ze hanteren.
Bij het zien van de blije gezichten tijdens het spelen en de dankbaarheid van de leerkrachten achteraf krijg ik een warm gevoel. Ik was er bang voor dat men eigenlijk niet op onze bijdrage zat te wachten, maar niets is minder waar. We hebben echt iets bij te dragen en daar heb ik een beetje zweet en stof happen best voor over.

Jeany


Saya, saya, saya!!!

Vol enthousiasme en goede moed stapten we zondag in het vliegtuig. We gaan naar Atjeh om workshops te geven!
Na een lange, vermoeiende reis (in totaal 26 uur!) kwamen we maandag bij het gezellige Yellow guesthouse aan.
De volgende dag was het tijd voor een eerste ontmoeting met de kinderen en leerkrachten op de school die geopend is door Maria van der Hoeven. Het gebouw zag er goed en verzorgd uit, de kinderen waren vrolijk en enthousiast, maar de grote verschillen tussen de scholen hier en in Nederland waren meteen duidelijk. Er hingen geen knutselwerkjes of tekeningen, het zag er vrij kaal uit.
’s Avonds hebben we met ons werkgroepje (dans en muziek) gediscussieerd over het nut van onze reis. ‘Staan de leerkrachten wel open voor onze workshops en ideeën? Hebben ze hier behoefte aan? Hebben wij de beginsituatie goed ingeschat? Hangen we straks niet de barmhartige samitraan uit? Komen we wel echt de hengels brengen, of worden het toch weer de vissen?’
Een vervelend gevoel overviel ons, zo op de eerste dag. Gelukkig stonden we wel open voor wat zou komen en gingen we met een positief gevoel de eerste school binnen.
Zodra we met de workshop aan de slag gingen en de eerste klanken klonken, wisten we meteen weer waar we het voor deden.
De kinderen zijn laaiend enthousiast en willen dolgraag dansen en bewegen. Bovendien staan veel leerkrachten open voor onze ideeën en hebben wij het idee dat het echt een toevoeging is op hun onderwijs.!
De hitte maakt het werken vrij intensief, maar tegen de lachende kindergezichtjes kan niks op!

Saya, saya, saya……!
Ik, ik, ik………!
Hoor je continu omdat de kinderen zo graag willen leren, dansen en bewegen.
Ingeborg en Sasha


In het land van Multatuli

Tja, daar zit je dan in Indonesië, het land van (voor mij) Couperus, Haasse, Aya Zikken en natuurlijk Multatuli.
Mijn eerste impressies: armoe, vuiligheid, hitte, gek-makend verkeer (honderden brommertjes, betjaks, gammele busjes, maar ook…..heel veel nieuwe auto’s (SUV’s, lijkt het Gooi wel; hoe kan dat nu…..)

De coördinator van Oxfam Education International said to us: for bureaucracy and corruption, come to Atjeh…
Maar dan ga je naar de scholen in de tsunami areas en dan val je stil: deels nog steeds totale kaalslag, zelfs de bomen zijn weg, verder een ratjetoe van oude en nieuwe bouwsels: wat van steen was staat er soms nog voor een deel, daartussen restanten of alleen een fundering en nieuwe huisjes, soms noodhuisjes. Ergens leeft ook nog iemand in een UN tent, zag ik.
De (binnen) stad is een agglomeratie van wat wij bouwvallen zouden noemen,gelardeerd met een penetrante vis- en vleesstank, (dat hangt in deze hitte buiten in de stalletjes) en een bijna dodelijke petroleumlucht, afgescheiden door alles wat racet als een gek over de paar hoofdstraten. We komen soms door andere wijken en zien dan villa’s met the occasional swimming pool…en, juist, die SUV voor de deur.
...

Gisteren voor het eerst met een paar mensen per betjak naar de stad. Geweldig vervoermiddel, vooral nu er niet een Indonesiër op een fiets hoeft te zwoegen: brommers doen het werk. Omdat het er honderden zijn is het aan te raden een doek voor je mond te houden; er hangt continu een blauwe walm van zo’n anderhalve meter boven het plaveisel( dit laatste begrip moet je ruim nemen). Heerlijk in de wind door het verkeer jakkeren en lachen naar eenieder die zich vergaapt aan een attractie met wit haar, begeleid door mooie jonge dames met blond haar: we doen hier dus gewoon goed werk: animation for free.

Maar we kwamen hier voor de scholen en het onderwijs en de kinderen:
(Voor wie zich afvraagt waarom ik daar nu pas over begin: mijn hoofd moest eerst geleegd worden. De indrukken waren aanvankelijk overweldigend en kunnen nu pas een beetje worden gerubriceerd). Er wordt door de groep echter hard en veel gewerkt in goede sfeer.
De busjes staan klaar om half acht, we worden gedropt op de verschillende scholen, na soms ijzingwekkende ritten door Banda en de suburbs.
De verschillen tussen de scholen zijn groot; het zijn allemaal nieuw gebouwde scholen, maar daar houdt de overeenkomst wel op. De interesse en het niveau van leerkrachten, de discipline of het ontbreken daarvan bij kinderen ,de hartelijkheid of stugheid waarmee je wordt ontvangen: dit alles varieert.
De uitersten zijn: grote ontvankelijkheid voor de mogelijkheden/nieuwe perspectieven die de workshops bieden, geïnteresseerdheid, intelligentie (altijd handig), grote hartelijkheid versus de volgende houding : wat voor spullen hebben jullie en wat hebben jullie nog meer aan materiële zaken te bieden, weinig interesse, indolentie.
Maar: weten wij wel wat we zien? ……..de beste houding lijkt mij: wij komen hier iets brengen, wij kennen jullie cultuur niet/nauwelijks, wij kennen jullie leven en emoties niet, wij oordelen niet: dit is wat we te bieden hebben en laten we maar goed kijken hoe het overkomt.Daarnaast is veel niet zoals gedacht toen we nog in Nederland waren. André’s adagium bij de voorbereiding was: alles onder voorbehoud, well…, so be it.
In plaats van alleen workshops aan teachers, geven we vooral veel demonstratielessen en larderen die waar mogelijk, soms tussentijds,soms na afloop met wat theorie. In een van teachers’rooms trof ik een enorme poster aan met daarop 10 Kompetensi’s: dat is tot nu toe het enige moment geweest dat ik de aandrang tot vluchten heb gevoeld.

Ik ben er nog niet uit of het een gevaarlijke verslaving kan zijn: hulp verlenen. De dankbaarheid van de teachers, het enthousiasme van de kinderen, de blank faces die vrolijk worden als van “gewone”kinderen, dat alles is ontroerend en maakt je stil.
Op de school van gisteren (ja, ook op zaterdag gewoon naar school) kreeg ik een schaartje aangeboden van de headmistress, als souvenir. Ik zal het koesteren.
Het snoetje van een meisje dat geconcentreerd zich buigt over de reken memory, de jongen die steeds in mijn buurt hangt, ... de leerkracht die de foto’s laat zien van zijn drie kinderen, allemaal omgekomen, het verhaal dat er van één school 3 kinderen over waren na de tsunami, het meisje van elf dat alleen woont (iedereen van de familie “verdwenen”) en dat in de gaten wordt gehouden door een headmistress, een jongen die nog niet een diary had ontvangen en wordt weggestuurd door een van de teachers, hij loopt het plein over en de trap weer op met hangende schouders, gelukkig zag ik het en boven haal ik hem in, net voor hij zijn klas weer in gaat, dat gezicht als je hem het boekje geeft, de tranen zitten weer hoog als ik dit intik.
Ook waar te nemen: agressie bij sommige kinderen onderling wanneer ze niet met een taak bezig zijn, voordringen, moeilijk kunnen delen: waren ze zo of zijn het survivers geworden?

Als geluk voor ieder kind, zelfs voor even, van belang is, dan is deze onderneming nu al geslaagd, al zijn er nog zoveel suggesties voor verbetering.

...

Marijke

Nieuwe ronde met grote verrassing

Na het weekend volgt een nieuwe werkweek. En dus gingen we maandagochtend vroeg weer vol goede moed en nieuwe energie op pad. Op weg naar 7 nieuwe scholen. Daar wachtte een verrassing. Of liever, een serie verrassingen:
- de scholen hadden ons niet verwacht (daar kijken wij inmiddels natuurlijk niet meer van op; de communicatie tussen EI-Oxfam en de scholen is al eerder niet 100% waterdicht gebleken)
- deze scholen zijn niet door de tsunami aangetast, laat staan opnieuw opgebouwd;
- de leerkrachten op deze scholen zijn goed geschoold;
- de scholen zitten heel goed in hun materiaal ("goh, ze hebben hier meer dan op mijn stageschool" sprak een van onze studenten);
- het niveauverschil tussen deze scholen en die van vorige week is gigantisch.

Er moest dus nodig even geevalueerd worden na afloop. En gehandeld worden. Eigenlijk was het niet zo moeilijk. Na een kort overleg met de hele groep en met Bunga hebben we alle scholen 1 t/m 14 gebeld met de uitleg dat we de rest van de week terug zullen keren naar de scholen 1 t/m 7 omdat ons aanbod daar beter matcht met de (grote) behoefte. Gevolg: 1 t/m 7 erg blij; 8 t/m 14 begripvol.

Inmiddels hebben we al weer een workshopdag op onze "oude scholen" achter de rug en werd bevestigd wat gisteren al wel duidelijk was: dit was een goede beslissing.

Hier geen aardbeving!

Er is een vrij zware aardbeving geweest op Sumatra, maar niet voelbaar in Atjeh!
Met ons is dus niets aan de hand!

Weekend

Het weekend bestond deze week uit één avond (zaterdagavond met heerlijk Achees eten, uitbuiken, zingen en schuifelen - jawel - in de plaatselijke Karaoketent) en één dag. Iedereen deed zondag waar hij/zij zin in had. Dat betekende voor sommigen: naar de markt gaan en een beetje relaxen. Voor anderen: lekker naar het strand gaan en genieten van de golven van de Indische oceaan (inderdaad, dat heeft in het begin iets dubbels om het hier in Atjeh te hebben over "genieten van de golven"). Weer anderen gingen met een paar lokale vissers naar het eiland Nasi en hadden op die manier een perfecte dag. En dan was er natuurlijk nog die ene deelnemer die uit zijn dak ging bij het zien en fotograferen van een White bellied sea eagle...

Alles Hallellujah?

Gisteren kreeg ik een mailtje met de vraag "Andre, je gaat me toch niet vertellen dat alles helemaal Hallellujah is; dat kan toch niet?" Ik kon de zender geruststellen: dat kan inderdaad niet. En dus is ook niet alles geweldig, al lijkt dat misschien wel zo na al die positieve berichten die ik op het weblog heb geplaatst. Niet dat er ook maar iets niet zou kloppen aan deze berichten, maar er zijn zeker wat kanttekeningen te plaatsen die ik tot nog toe nog niet geplaatst heb.
Bij dezen dan, een klein bloemlezing van onvolkomendheden, zorgen, lichte irritaties...:

Onze groep heeft enorm moeten improviseren afgelopen week; voor een belangrijk deel onnodig. We waren namelijk van te voren verteld door Education International dat wij workshops gingen geven aan leerkrachten. Iedereen had zich daar keurig op voorbereid. Tot nog toe zijn alle workshops gemengd geweest met juist vaak een zwaar accent op werken met leerlingen. Uiteindelijk juist heel mooi, want daar zijn al onze mensen erg goed in en niets overtuigd beter dan levend bewijs. Maar het was natuurlijk prettig geweest wanneer we dit van te voren hadden geweten...

De diversiteit tussen de scholen is enorm. Dat is natuurlijk overal zo, maar hier is het vrij extreem. Zo zijn er scholen waar vrijwel alle leerkrachten "van de straat geplukt" lijken met een behoorlijke mate van anarchie tot gevolg. Er zijn ook scholen met strak regime, regelmaat en orde. Op deze laatste scholen ligt het niveau van de leerlingen stukken hoger (en dan mag je denken in term van jaren). Daar kunnen wij goed op in spelen, maar ook hier geldt: prettig om van te voren te weten.

Het ene schoolteam reageert anders dan het andere. Van overdonderend welkom tot "kat uit de boom kijken". Van de 7 scholen waar we tot nog toe hebben gewerkt zijn er 4 a 5 waar ik verder mee zou willen gaan. Van 2 a 3 betwijfel ik het draagvlak binnen het team en dan is het al snel een kwestie van "water naar de zee dragen". Je weet hier vrij zeker dat alle materialen de kast in verdwijnen om er tot de grote schoonmaak niet uit te komen. Daar komen wij dus bij een volgende workshopreis niet meer terug.

Een laatste: geen van de scholen had van te voren ook maar enig idee wat we kwamen doen... (terwijl dit in oktober tot op behoorlijk detail al bekend was)

En zo zijn er nog wel meer dingen op te noemen en dat zal ik komende week af en toe ook doen. Maar ik zal zeker weer veel aandacht besteden aan alle schitterende ervaringen en hoopgevende signalen. Van de lach op het gezicht van leerlingen en leerkrachten. Van de goede vorderingen van het documentaireresearch van Wilma. Van de leerlingen die trots naar huis gaan met hun dagboek (ja, deze zijn eindelijk in 24 dozen vol door de douane gekomen!). Want na een week kun je gerust stellen dat de positieve ervaringen overtuigend de doorslag geven!

Over een paar dagen meer, nu eerst weekend. Hoog tijd, want ook vandaag, zaterdag, zijn er workshops gegeven - nu dus eventjes rust voor iedereen.
To be continued...

Dramaworkshop op SDN78

Vrijdagochtend 7.45 uur. We zijn onderweg naar Staatsschool SDN78. We, dat zijn: Michelle, Laura, Tjitsa de tolk en ik (Andre). Michelle en Laura gaan een workshop Drama verzorgen en ik mag kijken, handje helpen en schoolindrukken opdoen. SDN78 ligt tegenwoordig midden in het moeras (in overleg met de bevolking is ervoor gekozen om de school op exact dezelfde lokatie te herbouwen als waar de oorspronkelijke school stond). 2 jaar geleden stond die nog midden in een wijkje rond een kreek...
uitzicht vanuit het schoolraam



Aangekomen op de school begonnen Laura en Michelle na een voorstelrondje direct met de eerste oefeningen voor de leerlingen. Ik heb vooral met bewondering gekeken hoe ze er in slaagden om een behoorlijk "losgeslagen" clubje leerlingen met vrij weinig moeite serieus aan de slag te krijgen met Drama. Na een ruim uur vol oefeningen hebben we een volgend uur met de directeur en leerkrachten apart gezeten om te praten over de doelen bij het inzetten van Drama. Daarna werd er weer verder geoefend met de leerlingen.
Hoe een en ander uiteindelijk zijn plek zal krijgen, blijft natuurlijk nog even de vraag, maar feit is dat het schoolteam vandaag in ieder geval overtuigd is geraakt van het "nut" van Drama op de basisschool.


Hieronder een een verslag van Michelle hoe zij deze workshop en het geheel tot nog toe heeft beleefd:


"Daar zijn we dan eindelijk, na maanden voorbereiding mogen we onze plannen nu eindelijk waarmaken. Bij aankomst merkten we gelijk: alles is anders dan het lijkt…maar het is niets minder dan we hoopten!

Ik geef drama lessen aan de kinderen samen met Laura. Het is totaal onbekend voor ze, maar ze vinden het geweldig. Wat een schik hebben we met elkaar! Niet alleen wij, maar ook de leerkrachten lopen als apen door elkaar en zijn dolenthousiast over dit vak.
We werden aan onze kleren getrokken door twee meisjes; “Come come, I want to play!!!




De gezichten van de kinderen, de leerkrachten zo dankbaar, het is geweldig… Het gevoel dat je krijgt is niet te omschrijven, maar het is warm. Je voelt je bijzonder, dat je zoiets waardevols kan brengen aan deze mensen.
Omschreven door de directrice van de school: “What you do is beautiful…Trimakasi!!”
dit meisje laat zien dat een brillenkoker ook een stuk zeep kan zijn...

Blijf een paar maanden!

"Ik heb mijn leerkrachten nooit eerder met leerlingen zien spelen" sprak een ontroerde schooldirecteur als reactie op de bewegingsonderwijsworkshop op haar school. "Blijf toch een paar maanden, want hier hebben we veel aan" gaf een collega van haar aan. Ellen en Femke, de twee Domstadstudenten die hier nog enkele maanden zullen blijven, zijn inmiddels al "volgeboekt".

Het was vandaag een bijzondere dag met 100% positieve reacties vanuit de scholen. Met lokale leerkrachten die dingen deden die ze nooit eerder hadden gedaan en daar zichtbaar van genoten. En natuurlijk weer honderden kinderen die een topdag beleefden met die rare leuke lui uit Belenda die al die grappige nieuwe dingen doen waar je ook nog eens veel van leert.

Ook erg prettig: vanuit Education International Oxfam worden de workshops ook erg gewaardeerd. We werden vanavond uitgenodigd voor diner met en bij Jerome Fernandez, waar we te horen kregen dat alle lessen en materialen op de juiste plek zijn, erg goed passen binnen het programma en dat we altijd welkom zijn en blijven op de scholen van EI Oxfam!

Hieronder weer een korte impressie...