Aan de slag

Dinsdagavond zeven uur. We doen een rondje eerste ervaringen op de scholen. Iedereen is vandaag voor het eerst aan het werk geweest op één van de zes scholen. De ervaringen lopen sterk uiteen maar er is ook wel een rode draad te ontdekken.
School 1, rekenen, gegeven door Muriël en Sasha.
Sasha en Muriël beginnen (op verzoek van het schoolhoofd) met een uurtje observatie. Het beeld van de school, gisteren bezocht door de hele groep, moet weer wat bijgesteld worden. De orde van de dag ervoor lijkt voor een deel cosmetisch te zijn geweest, want in de gisteren geconcentreerd werkende onderbouwgroepen wordt vandaag een papieren-vliegtuigjes-gevecht gehouden. De leerkracht houdt zich liever niet bezig met klassenmanagement en gaat stoïcijns door met haar instructie (over de hoofden van haar doelgroep heen).
Eenmaal zelf aan de slag blijkt dat er toch redelijk goed aan de doelen gewerkt kan worden en toont Lylis zich weer een geweldige tolk-en-leerkracht-in-één. Sasha en Muriël geven beiden aan wel weer even te moeten wennen aan het bijgestelde beeld na de hoge verwachtingen op basis van het bezoek van gisteren.
School 2, rekenen, gegeven door Arlette en Tessa.
Hier een ander, vrolijker stemmend beeld. De school had de dag ervoor (terecht) aangegeven niet zo blij te zijn met de slechte communicatie – zij zijn niet de enigen die daar van balen deze dagen – en gaf bij aanvang aan dat één of anderhalve dag rekenworkshops ipv vijf dagen beter bij de school zouden passen. Arlette en Tessa gaan aan de slag met realistisch rekenen in de middenbouw en na nog geen uur komen nieuwsgierige leerkrachten van andere groepen binnen, kijken een uurtje de kat uit de boom, zien dat hier iets erg boeiends gebeurt en beginnen een rooster te maken voor de komende week. Komende vier dagen zijn Arlette en Tessa “onder de pannen”. Fijn om een kritische school te treffen.
School 3, bewegingsonderwijs, gegeven door Erna, Jeske, Marielle en Sanne. Een feestje. De school ziet er geweldig uit, goed onderhouden met veel bloemen en planten rond het plein. De organisatie is goed en er zijn sinds enkele maanden twee speciaal aangestelde leerkrachten bewegingsonderwijs. Met hen wordt de volle ochtend enthousiast samengewerkt en uitgewisseld. Het programma sluit perfect aan op de behoeften ter plekke.


School 4, science (wereldorientatie), gegeven door Bonnie, Dianne, Nanda en André.
De aankomst blijkt representatief voor de sfeer. Het gebouw, slechts anderhalf jaar oud, ziet er al verweerd uit. Het kan een verfje gebruiken. De leerkrachten die we aantreffen (de helft van wie er hoort te zijn – de rest zit elders op vergaderingen, trainingen, is net verhuisd of ligt in het ziekenhuis) ogen vermoeid en zijn verrast door onze komst. De directeur is bij Education International voor een training (hopelijk wordt daar ook aandacht geschonken aan communicatievaardigheden, want zij is wel op de hoogte gebracht van ons programma). Maar eenmaal in gesprek met de leerkrachten over wat we komen doen, blijkt dat wie er wel is, geïnteresseerd is in wat we komen doen. Men reageert enthousiast op onze themamap (in Bahasa Indonesia) en begint direct met kritische vragen. Mooi! Minder mooi is dat door alle afwezigheid van collega’s de schooldag ingekort is tot 10.30 uur. In overleg met de leerkrachten besluiten we de onderbouwworkshop van 9.45 tot 11.15 te geven. De leerlingen zijn laaiend enthousiast over wat Bonnie (met hulp van Fitri, onze tolk) te bieden heeft. Een les waarbij geleerd wordt én tegelijk creatief gewerkt wordt. Ook de leerkrachten vinden het boeiend. Zo boeiend dat de overige klassen vrijaf hebben op het schoolplein en regelmatig komen buurten om te zien wat die witneuzen aan het doen zijn.

Tijdens de evaluatie na de les tonen de overgebleven drie leerkrachten hun enthousiasme, excuseren ze zich voor de armoede van hun school en hun leerlingen (ik geloof dat het ons daarna lukt om duidelijk te maken dat het juist ons doel is om iets voor de meest kansarmen te betekenen) en worden we hartelijk uitgenodigd en aangemoedigd voor de volgende dag.
School 5, drama, muziek en dans, gegeven door Anita, Jeppe en Evelien.
Eén groot feest. Zowel de leerkrachten als de leerlingen vinden het geweldig en de doelen blijken prima aan te sluiten bij de eerder aangegeven behoefte. Hier weet men wel dat we komen en wat we komen doen. Het kán dus wel goed gecommuniceerd worden.
School 6, drama, muziek en dans, gegeven door Anne en Johan.
School 6 is weer het warme bad als vanouds. Onderwijskundig kraakt het daar best, maar de sfeer maakt het erg bijzonder. De leerkrachten zijn zo blij met onze komst dat direct besloten wordt om de activiteiten met alle leerlingen tegelijk te doen. Best uitdagend, maar ook hier blijkt het een enorm voordeel dat Johan de taal en cultuur als geen ander begrijpt. Helemaal geen minpuntjes: ja toch wel. Enkele leerkrachten geven aan dat het onhandig is dat alle materialen die de vorige keer gegeven zijn, achter slot en grendel liggen bij de directeur. Als de directeur er namelijk niet is, kan niemand er bij. Dat zou toch anders moeten kunnen.

Educational International, door de hele groep bezocht na de eerste workshops (en een lunchpauze).
Jerome Fernandez neemt de tijd om de groep welkom te heten en geeft een erg openhartig verhaal over de situatie op de scholen: de herbouw is vrijwel voltooid, er worden veel trainingen gegeven, so far so good. Maar... lang niet alle schoolhoofden en leerkrachten zijn opgewassen voor het werk. Sommige zelfs volkomen ongeschikt en door de overheid geplaatst / gedropt. Sommige posities blijken te zijn gekocht. Zijn ergernis hierover is groot en oprecht. We delen onze zorg over het beperkte schoolmateriaal met hem. Hij is het hier mee eens. We worden uitgenodigd voor een diner morgen en een afvaardiging is ook welkom bij de training van schoolhoofden om daar samen met hem enkele zorgen (op een subtiele manier) kenbaar te maken. Hij geeft aan bijzonder blij te zijn met onze aanpak (liever nog wat langer blijven per workshopreis!). Na ruim een uur nemen we voor vandaag afscheid, morgen verder. Een erg prettig bezoek.

pelan pelan

Om 8 uur zitten we – de meesten behoorlijk uitgeslapen – in de labi labi’s naar Education International (EI). We hebben namelijk om 9 uur een afspraak met het hoofd van EI en we willen niet te laat zijn. Daar aangekomen treffen we een verraste secretaresse die van niets weet maar wel weet te melden dat onze afspraak nog in Midden-Sumatra zit. Een paar sms-jes verder is de afspraak naar morgenmiddag verplaatst en heb ik weer tot 10 leren tellen.
We besluiten het programma verder volgens plan af te draaien en bellen school SDN 70 Gp Jawa (ook wel de school van minister v.d. Hoeven genoemd, omdat zij deze in 2006 geopend heeft) dat we wat eerder komen.
“Wat eerder, goh zouden jullie komen dan vandaag? We dachten dat de workshops pas morgen zouden starten.”
(weer tot 10 tellen) “Nou, er was toch afgesproken dat we met de hele groep zouden komen kennismaken op uw school?”
“O ja? Ik weet van niets. Maar u bent welkom hoor.”

Dus gaan we naar school SDN 70 en worden daar geïmproviseerd maar hartelijk welkom geheten. Het is voor de meeste deelnemers de eerste kennismaking met onderwijs in Indonesië. Maar ook voor de deelnemers die vaker op deze school zijn geweest valt er genoeg te zien: er is namelijk behoorlijk wat veranderd sinds begin maart. Ok, nog steeds amper materialen. Ok, nog steeds vooral klassikaal onderwijs. Maar weg de behoorlijke mate van anarchie die kenmerkend was voor deze school. Er werd gewerkt, en flink gedisciplineerd ook.
Na een vertrouwde lunch in Pizza House (ja, we willen het maag/darmstelsel liefst wat ontzien de eerste tijd en doen dus erg voorzichtig) worden er inkopen gedaan. Veel inkopen.
Van twintig scharen tot basketbalballen. Van een lading kurk uit de dessa tot handgemaakte spiegels. Om zes uur is iedereen terug en kan na een korte briefing de heerlijke Indonesische maaltijd in het hotel genuttigd worden: een grote schaal gado gado, een grote schaal “seafood”, een grote schaal tempeh&tahu en veel rijst en nasi. Meer dan genoeg voor iedereen.
Na het eten gaan alle themagroepen nog even de puntjes op de i zetten en terwijl ik dit tik (het is bijna tien uur) zijn de meeste groepjes net klaar of aan het afronden. We zijn er nu helemaal klaar voor.
De les van vandaag: wie iets in Indonesië wil doen, moet vooral goed weten wat “pelan pelan” is. En als je dat weet, en weet toe te passen, dan is het een geweldig land!

Terug in Banda

Na een goede stop in Medan zijn we gisteren doorgereisd naar Atjeh. Op de luchthaven van Medan hadden we een fijne discussie over het gewicht van onze koffers (we hadden iets overgewicht maar dat werd terplekke opgekrikt omdat verschillende bagagestukken vrij opzichtig dubbel gewogen werden) met de beambten van Garuda. We kwamen met omgerekend €40 boete weg. Het was hierbij erg prettig dat Johan vloeiend Bahasa Indonesia spreekt (dat scheelt zeker in de hoogte van de te betalen meerprijs).


Om twee uur in de middag kwamen we aan in het snikhete Banda Aceh. Vanuit het vliegtuig stap je in een warme deken. Dat was letterlijk maar zeker ook figuurlijk, want we werden opgewacht door Jan en Esther, die de laatste dagen van hun vakantie in Indonesië in Atjeh doorbrengen om de groep te kunnen ontvangen (voor wie nieuw is op het blog: Jan van der Klis is de directeur van de KSU en één van de initiatiefnemers van het project). Erg leuk om hen weer te zien en zo onthaald te worden. Ook het weerzien met Bunga was erg hartelijk. De ontvangst werd direct daarna voortgezet met een goede lunch en een prettig weerzien met het Yellow House (ons hotel).

Daarna Banda in. Wat is daar veel gebeurd in een half jaar tijd! Er zijn heel veel nieuwe huizen gebouwd en ook de infrastructuur wordt nu stevig aangepakt. Geweldig om te zien. De reden voor de versnelde ontwikkeling is misschien minder leuk: veel NGO’s en ook de Indonesische overheid zelf, zitten in de eindfase van hun aanwezigheid in Atjeh. Veel organisaties vertrekken eind dit jaar, BRR (de Indonesische overheidsorganisatie, belast met alle wederopbouwtaken) stopt in 2009. Alles en iedereen heeft dus een soort van eindspurt ingezet om toch het nodige te realiseren. Desalniettemin: geweldig om te zien dat het nu opschiet met de wederopbouw. Nader je de kust, dan is de tsunami nog steeds overal zichtbaar.

Inmiddels zijn ook enkele officiële monumenten aangewezen (en sommige gedenktekens nieuw opgericht). Zeker voor iedereen die hier voor het eerst is, is het erg indrukwekkend allemaal. Maar ook voor de deelnemers die hier vaker zijn geweest: boten horen niet bovenop huizen en wennen daar dus niet zo snel…

workshopgroep okt2007 is op weg

Wat later dan gepland (internet haperde even gisteren) maar hierbij de eerste upload(s) naar het log.

Nadat we uitgezwaaid werden door familie, vrienden en Marianne Kemps & Jon van Zoelen (KSU) kon de reis naar Atjeh beginnen. Een goede lange (12 uur) vlucht naar Kuala Lumpur, een paar uur wachten en een korte vlucht naar Medan verder, kwam het gezelschap gisteren aan in Medan. Daar werden we opgewacht door Shindi en Soehardi, vrienden van Pierre Pourchez. Zij namen ons mee naar Wahid Inn, het hotel. Erg fijn om zo ontvangen te worden op het vliegveld na een lange reis: geen gedoe, maar zo de bus in. Pierre, bedankt!

Een paar uur later werden we meegenomen op een interessante historische rondrit, waarbij stedebouwkundige Soehardi (afgestudeerd in Delft) voluit kon vertellen over zijn specialiteit: het culturele erfgoed in Medan. Ondanks de beperkte beschermde status (er is al het nodige verdwenen of in verval) valt er nog veel te zien dat herinnert aan de koloniale tijd.

Als Zeeuw doet het je bijvoorbeeld wel wat om de watertoren van Goes in een mooi uitvergrote kopie terug te zien in Indonesië. Andere hoogtepunten: de DELI maatschappij, het paleis van de sultan, hotel De Boer en zo kan ik nog wel even doorgaan. Behalve een inkijkje op het culturele erfgoed, waar de stichting van Soehardi en Shindi zich voor inzet, gaf de rondrit ook zicht op booming Medan.
De hoogbouw schiet uit de grond, het aantal MacDonalds is al niet meer op de vingers van één hand te tellen en de vastgoedondernemers vieren hun feestje met rondrijden in mercedessen. Toch profiteert de hele bevolking wel wat mee, want de werkeloosheid is afgenomen en het schijnt dat nu ook de lage lonen wat aan het stijgen zijn…

Introducing: Pierre Pourchez

Pierre Pourchez was in de regio toen de ramp gebeurde. Hij onderbrak zijn vakantie en besloot zeven maanden te blijven om te gaan helpen in Atjeh. Wat hij gezien en meegemaakt heeft, heeft hem daarna nooit meer losgelaten. Hij heeft zijn oude vak als leerkracht in Blaricum weer opgepakt, maar hij blijft bezig met Atjeh. Zo helpt hij KSU voor ATJEH door zijn enorme Indonesische netwerk ter beschikking te stellen, mee te helpen in accommodatie-onderhandelingen en veel meer. We zijn Pierre daar erg dankbaar voor. Wil je meer lezen over zijn ervaringen van direct na de tsunami, klik op www.indonesiehuilt.web-log.nl

inbetween workshops

Dit weblog is vooral actief tijdens de workshopreizen. We proberen dan (vrijwel) dagelijks verslag te doen van de bevindingen en resultaten. Wanneer er geen workshopreis is, is het vrij stil op het weblog. Dat zou tot de conclusie kunnen leiden dat er dan niet zo veel gebeurt. Dat is niet zo. Daarom hier een kort overzicht van wat er zoal tussen maart en oktober is gebeurd. Niet geheel chronologisch en vooral niet geheel compleet. Maar wel om een idee te geven...

In maart was Bunga in Nederland. Op uitnodiging van Cathy Spierenburg en KSU. Ze vond het geweldig (koud). Ze heeft een goede indruk opgedaan van ons land en zou graag nog eens terugkeren om hier te kunnen studeren. Wie weet lukt dat nog eens wanneer we een stap verder zijn met het opzetten van een uitwisselingsprogramma.


In het voorjaar waren er diverse acties op scholen en daarbuiten. Iedereen die daar aan bijgedragen heeft: ontzettend bedankt! Eén bijzondere (en vruchtbare) samenwerking moet zeker nog even apart genoemd worden: die tussen de Dominicusschool en de Dominicusparochie. Dankzij sponsorlopen (met verdubbeling door de Vastenactie), Parade, rommelmarkt en diverse collectes hebben deze vrienden uit Oog in Al vele duizenden euro's bij elkaar gekregen voor het project. Dank!!!

Een andere opvallende actie afgelopen voorjaar: drukkerij Plantijn Casparie uit Nieuwegein heeft 14.000 wenskaarten met Atjeh-foto's gratis ter beschikking gesteld. Geweldig! Burgemeester Brouwer van Utrecht kreeg het eerste setje overhandigd. Overigens: er zijn nog steeds kaarten verkrijgbaar. Maak €5 over op bankrekeningnummer 403515939 van KSU inzake KSU Atjeh o.v.v. kaarten en uw adres en er komt een setje met 8 kaarten naar u toe (of een veelvoud natuurlijk).

En dan zijn er natuurlijk nog de computers! University College Utrecht heeft 150 in goede staat verkerende computers ter beschikking gesteld. Door dit gulle gebaar kunnen 6 scholen van een compleet computerlab worden voorzien! Het heeft even geduurd voor al het papierwerk (Indonesische overheid) rond was om deze computers in te kunnen voeren, maar nu is het bijna zo ver en kunnen ze per zeecontainer op transport.

Tenslotte: sinds 1 augustus j.l. vaart KSU voor Atjeh onder de vlag van Wilde Ganzen. Sponsorgeld wat sindsdien binnenkomt (en aan materialen in Atjeh wordt besteed) zal door Wilde Ganzen worden verdubbeld. Het zal niet verbazen dat we hier erg gelukkig mee zijn!

Pr filmpje KSU voor Atjeh

Klik op de titel om het filmpje te bekijken. Met dank aan Wilma, Rens, Jeany en Laura!
ps: 24 december moet natuurlijk 26 december zijn...

Het oktober november 2007 team

Even voorstellen: Het team dat sinds mei aan het werk is om eind oktober de tweede workshopreis in Atjeh te verzorgen.
Van links naar rechts staand:
Evelien, Amrah (kan wegens omstandigheden niet meegaan), Johan, Tessa, Jeppe en André.
Zittend v.l.n.r.: Marielle, Anita, Dianne, Jeske, Anne, Arletta, Nanda en Sasha.
Hurkend: Bonnie en Muriel. Op deze foto niet aanwezig maar wel deel vh team: Erna en Sanne.
Inmiddels zijn er vier vierdaagse workshops door dit team voorbereid rondom de thema's: rekendidactiek, muziek, dans & drama didactiek, de didactiek van bewegingsonderwijs en de didactiek van wereldorientatie.