Atjeh impressies van Marijke aflevering 2
Wegens succes geprolongeerd:
De tweede week is begonnen. Na een zondag van uitslapen (tot 8.20 uur) later ontbijten, zwemmen, luieren en na de lunch op excursie naar de kust. We zien onderweg sawahs en oude huisjes tegen berghellingen.Op een mooi maar gevaarlijk strand wandelen we en drinken we wat, althans sommigen van ons, want na de bestelling van 4 Sprite en 3 Cola is de bar uitverkocht, de kokosnoten zijn kennelijk voor anderen bestemd. Dit is een Bounty strand, maar de stroming is te gevaarlijk vlgs André dus zwemmen verboden.We vertrekken dan ook later naar een iets minder fraai strand met reusachtige golven. Nadat ik de eerste grote golf heb gemist (d.w.z. er niet bijtijds óp was of er door heen gedoken) ben ik blij dat André een veilig strand koos ( je wordt altijd door de stroming op het zandstrand teruggeworpen). Als de grote klap komt, kun je niet anders dan het water z’n gang laten gaan, je weet nu hoe de was in de machine zich voelt: overal water en wenteling, je weet niet meer waar je bent, je houdt je adem in en hoopt dat het niet te lang duurt, een geweldige ervaring, maar wel topsport. Langer dan drie kwartier hield ik het in de eerste ronde niet vol; alleen tussen de reuzengolven door kun je even gewoon zwemmen.
Op zo’n zondag is het strand vol met Atjeeërs, vrnl mannen, kinderen, enkele jonge vrouwen.Badpak of bikini is niet toegestaan dus ik zwom in t-shirt en lange broek: veel bekijks, maar ook veel gelach en vriendelijkheid: één grote verbroedering tijdens dit samen spelen. Dat de mannen dan weer wel in korte broek mogen….
Nadat de zon in de Indische oceaan is verdwenen, keren we terug naar de stad, eten er nu eens écht Indonesisch. Daarna wil men naar de tegenover het restaurant gelegen karaoke bar, nou ja, er zijn zoveel liefhebbers dat de labi labi’s (busjes) beide blijven, dus zit er niets anders op dan mee te gaan, Ad zingt, met Roos en Jeany en ik dans de quickstep met Ad. We krijgen zelfs applaus van de Atjeeërs die ons aanvankelijk wat achterdochtig bekeken. Ad gaat door voor mijn husband, want dat was het enige woord Engels, zo ongeveer, dat de man die mij op het strand aansprak, machtig was. Om dan te beginnen met uitleg over het KSU en het project…hij wees op Ad, die de foto maakte en vroeg ‘husband’? Ik dacht: laten we het daar maar op houden….
Thuis (zo voelt het guesthouse inmiddels) naar bed, na even lezen (dat hier niet zo goed lukt omdat het hoofd al zo vol zit).
Maandag opnieuw 6.30 de wekker. Iedereen heeft weer zin in de werkweek.
De scholen waar we ditmaal naar toe gaan, lijken niet echt onze hulp nodig te hebben, ze zijn groot en wel voorzien van materialen. De kinderen spreken al aardig wat Engels.
In overleg met André ga ik de wijk eens in. Prachtige huizen en appartementen, overal wordt gebouwd, daartussenin staan noodhutten en gehavende stenen huizen. Bij een groot kavel met een prachtig pand staat een bord met de veelzeggende mededeling dat hier wordt gebouwd door Saudi Arabië, Fundings: Islamic Bank, tja………..
Eind van de middag maak ik een wandeling door de kampong. De mensen groeten vriendelijk; kinderen en jonge mannen roepen : hèllomiss!!!! of ook wel hèllomister!!! It’English all the same. Bij een houten huis met ruim erf en weranda wordt er gebaard dat ik moet komen kijken…..ja, ook binnen, want: baby, baby. Trots toont een jonge moeder een prachtige, 10 dg oude baby. De grote broer wil ook op de foto en later de zusjes natuurlijk eveneens.
De ‘grote broer’ (ong. 6 jr) wordt in Bahasa aangespoord voor mij tot 10 te tellen in het Engels, hij is aanvankelijk verlegen, maar als ik hem op weg help, mijn duim opstekend, zeggend ‘one’, ratelt hij tot grote tevredenheid van de trotse moeder het hele rijtje af. Wij moeten erg lachen en zonder dat we elkaars taal spreken zijn de moeder uit Amersfoort en de moeder uit Ajuen Jeumpit Aceh Besar verbonden.
We besluiten dinsdag tot een change of plan en gaan terug naar de scholen van vorige week. Bij de evaluatie later blijkt het een wijs besluit te zijn geweest: er is nu tijd voor verdieping en aan deze ‘1e week’-scholen hebben wij veel te bieden.
Op dinsdag komen de eerste ongeruste sms’jes binnen over de aardbeving.Wij weten van niets, maar we kunnen iedereen geruststellen: hier is niets aan de hand. (thuis, in Nederland, haalt menigeen waarschijnlijk de topografische kennis van Sumatera op…)
Onderweg naar de scholen zijn nog veel restanten Nederlands waar te nemen: doorsmeer, kantor, depertement, koperasi, polisi,notaris, dokter, spesialis, stempel en bensin, verder hebben kinderen het over knikkers en klas.
Ook is te zien dat een bezinestation een stuk eenvoudiger kan dan in Nederland: een plank gestut door twee tonnen, drie reuze jerrycans met een slangetje er op, oud vrouwtje erachter en klaar is je benzine station
’s Middags doen Roos en ik boodschappen in de Pasar Aceh, waar we heen worden gereden in een betjak. De prijs van zo’n ritje varieert van 2.000 tot 20.000 rupiah (zelfde afstand), we hebben het dan over 20 eurocent tot 2 euro.
Op dinsdagavond maken we een bijzondere happening mee. Dat zit zo: zondag ging een groepje zelfstandig op pad en monsterde aan bij een vissersboot. Die mannen zaten deels ook in een bandje, dat onder bezielende leiding van een soort buurtvader muziek maakt om uiting te geven aan dat wat er met een mens gebeurt in 30 jaar oorlog, plus een tsunami waarbij vrouwen en kinderen “verdwenen”. De dames hadden geregeld dat wij konden komen luisteren en dat Wilma een yogaworkshop deed met deze mensen. Hartverscheurend om hen te horen zingen, en vertaald te krijgen in muziek de pijn, het verdriet, de ontreddering. Wij zaten opeengepakt in de huiskamer van de paalwoning en later dronken en aten we wat met deze mannen op het plaatsje onder de woning. We brachten zelf een doos met drank (alles non-alcoholic of course) en chips mee). (Oeps, bij vertrek bijna de doos vergeten! ( stond bij André op de kamer, die nog even dacht dat hij een feestje moest bouwen)
In de paar woorden die de zanger in het Engels kon zeggen vertelde hij: we do not want to be sad, we want to be happy ( dat lijkt heel simpel…., getuigt het ook van geestkracht en wanhoop ineen…?).
In de scholen blijkt overigens ook steeds weer dat trauma over all aanwezig is.Bij kinderen en volwassenen. En daarnaast: the tsunami has also been a blessing, before that we had nothing, just war……
Marijke
De tweede week is begonnen. Na een zondag van uitslapen (tot 8.20 uur) later ontbijten, zwemmen, luieren en na de lunch op excursie naar de kust. We zien onderweg sawahs en oude huisjes tegen berghellingen.Op een mooi maar gevaarlijk strand wandelen we en drinken we wat, althans sommigen van ons, want na de bestelling van 4 Sprite en 3 Cola is de bar uitverkocht, de kokosnoten zijn kennelijk voor anderen bestemd. Dit is een Bounty strand, maar de stroming is te gevaarlijk vlgs André dus zwemmen verboden.We vertrekken dan ook later naar een iets minder fraai strand met reusachtige golven. Nadat ik de eerste grote golf heb gemist (d.w.z. er niet bijtijds óp was of er door heen gedoken) ben ik blij dat André een veilig strand koos ( je wordt altijd door de stroming op het zandstrand teruggeworpen). Als de grote klap komt, kun je niet anders dan het water z’n gang laten gaan, je weet nu hoe de was in de machine zich voelt: overal water en wenteling, je weet niet meer waar je bent, je houdt je adem in en hoopt dat het niet te lang duurt, een geweldige ervaring, maar wel topsport. Langer dan drie kwartier hield ik het in de eerste ronde niet vol; alleen tussen de reuzengolven door kun je even gewoon zwemmen.
Op zo’n zondag is het strand vol met Atjeeërs, vrnl mannen, kinderen, enkele jonge vrouwen.Badpak of bikini is niet toegestaan dus ik zwom in t-shirt en lange broek: veel bekijks, maar ook veel gelach en vriendelijkheid: één grote verbroedering tijdens dit samen spelen. Dat de mannen dan weer wel in korte broek mogen….
Nadat de zon in de Indische oceaan is verdwenen, keren we terug naar de stad, eten er nu eens écht Indonesisch. Daarna wil men naar de tegenover het restaurant gelegen karaoke bar, nou ja, er zijn zoveel liefhebbers dat de labi labi’s (busjes) beide blijven, dus zit er niets anders op dan mee te gaan, Ad zingt, met Roos en Jeany en ik dans de quickstep met Ad. We krijgen zelfs applaus van de Atjeeërs die ons aanvankelijk wat achterdochtig bekeken. Ad gaat door voor mijn husband, want dat was het enige woord Engels, zo ongeveer, dat de man die mij op het strand aansprak, machtig was. Om dan te beginnen met uitleg over het KSU en het project…hij wees op Ad, die de foto maakte en vroeg ‘husband’? Ik dacht: laten we het daar maar op houden….
Thuis (zo voelt het guesthouse inmiddels) naar bed, na even lezen (dat hier niet zo goed lukt omdat het hoofd al zo vol zit).
Maandag opnieuw 6.30 de wekker. Iedereen heeft weer zin in de werkweek.
De scholen waar we ditmaal naar toe gaan, lijken niet echt onze hulp nodig te hebben, ze zijn groot en wel voorzien van materialen. De kinderen spreken al aardig wat Engels.
In overleg met André ga ik de wijk eens in. Prachtige huizen en appartementen, overal wordt gebouwd, daartussenin staan noodhutten en gehavende stenen huizen. Bij een groot kavel met een prachtig pand staat een bord met de veelzeggende mededeling dat hier wordt gebouwd door Saudi Arabië, Fundings: Islamic Bank, tja………..
Eind van de middag maak ik een wandeling door de kampong. De mensen groeten vriendelijk; kinderen en jonge mannen roepen : hèllomiss!!!! of ook wel hèllomister!!! It’English all the same. Bij een houten huis met ruim erf en weranda wordt er gebaard dat ik moet komen kijken…..ja, ook binnen, want: baby, baby. Trots toont een jonge moeder een prachtige, 10 dg oude baby. De grote broer wil ook op de foto en later de zusjes natuurlijk eveneens.
De ‘grote broer’ (ong. 6 jr) wordt in Bahasa aangespoord voor mij tot 10 te tellen in het Engels, hij is aanvankelijk verlegen, maar als ik hem op weg help, mijn duim opstekend, zeggend ‘one’, ratelt hij tot grote tevredenheid van de trotse moeder het hele rijtje af. Wij moeten erg lachen en zonder dat we elkaars taal spreken zijn de moeder uit Amersfoort en de moeder uit Ajuen Jeumpit Aceh Besar verbonden.
We besluiten dinsdag tot een change of plan en gaan terug naar de scholen van vorige week. Bij de evaluatie later blijkt het een wijs besluit te zijn geweest: er is nu tijd voor verdieping en aan deze ‘1e week’-scholen hebben wij veel te bieden.
Op dinsdag komen de eerste ongeruste sms’jes binnen over de aardbeving.Wij weten van niets, maar we kunnen iedereen geruststellen: hier is niets aan de hand. (thuis, in Nederland, haalt menigeen waarschijnlijk de topografische kennis van Sumatera op…)
Onderweg naar de scholen zijn nog veel restanten Nederlands waar te nemen: doorsmeer, kantor, depertement, koperasi, polisi,notaris, dokter, spesialis, stempel en bensin, verder hebben kinderen het over knikkers en klas.
Ook is te zien dat een bezinestation een stuk eenvoudiger kan dan in Nederland: een plank gestut door twee tonnen, drie reuze jerrycans met een slangetje er op, oud vrouwtje erachter en klaar is je benzine station
’s Middags doen Roos en ik boodschappen in de Pasar Aceh, waar we heen worden gereden in een betjak. De prijs van zo’n ritje varieert van 2.000 tot 20.000 rupiah (zelfde afstand), we hebben het dan over 20 eurocent tot 2 euro.
Op dinsdagavond maken we een bijzondere happening mee. Dat zit zo: zondag ging een groepje zelfstandig op pad en monsterde aan bij een vissersboot. Die mannen zaten deels ook in een bandje, dat onder bezielende leiding van een soort buurtvader muziek maakt om uiting te geven aan dat wat er met een mens gebeurt in 30 jaar oorlog, plus een tsunami waarbij vrouwen en kinderen “verdwenen”. De dames hadden geregeld dat wij konden komen luisteren en dat Wilma een yogaworkshop deed met deze mensen. Hartverscheurend om hen te horen zingen, en vertaald te krijgen in muziek de pijn, het verdriet, de ontreddering. Wij zaten opeengepakt in de huiskamer van de paalwoning en later dronken en aten we wat met deze mannen op het plaatsje onder de woning. We brachten zelf een doos met drank (alles non-alcoholic of course) en chips mee). (Oeps, bij vertrek bijna de doos vergeten! ( stond bij André op de kamer, die nog even dacht dat hij een feestje moest bouwen)
In de paar woorden die de zanger in het Engels kon zeggen vertelde hij: we do not want to be sad, we want to be happy ( dat lijkt heel simpel…., getuigt het ook van geestkracht en wanhoop ineen…?).
In de scholen blijkt overigens ook steeds weer dat trauma over all aanwezig is.Bij kinderen en volwassenen. En daarnaast: the tsunami has also been a blessing, before that we had nothing, just war……
Marijke
posted by KSU voor Atjeh at 8:37 a.m.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home