Groep 1 neemt afscheid
Het werk van de eerste groep zit er op. Morgen (zondag) arriveert de tweede groep. Gisteren zijn Ada van der Velden, Josje van der Laan en ik (André) al gearriveerd om samen met Johan de overdracht naar de tweede groep te verzorgen. Wat opvalt is de ontzettend goede sfeer. Wat indrukwekkend is: al het werk dat in drie weken door groep 1 is verricht, geweldig! Hieronder de laatste bijdrage van Muriël:
De laatste dagen van ons verblijf in Atjeh zijn erg indrukwekkend geweest. Eerst de verhalen op school 23, waar de meeste leerkrachten zware verliezen hebben geleden tijdens de tsunami. Het hoofd van die school vertelde ons over de economische situatie van deze wijk, er is veel armoede en de meesten zijn alleen maar bezig met overleven. Hij wil ons graag laten zien onder welke omstandigheden de mensen hier leven. Na een korte rit door de kampong tussen allemaal “tsunamihuisjes”, hier neer gezet door allerlei buitenlandse hulporganisaties, komen we aan bij het eerste gezin, waar we na een korte aankondiging naar binnen mogen.
Het huisje is niet groter dan 6 bij 6m. Het heeft een slaapkamer van ongeveer 3 bij 3m, de rest is woon- en kookruimte. Op de kale betonnen vloer ligt in een hoek een soort tegelvloertje van plastic, in de andere hoek liggen twee rieten matten. Langs de wand staan drie tafels, waarop alle kookspullen staan. Dat is al het meubilair. Er hangt een klok aan de muur en op een geluidsbox staat een vaasje met plastic bloemen. Verlichting is een spaarlamp aan het plafond. Op de mat zit een vrouw, wij gaan er bij zitten. Ze vertelt dat ze bij de tsunami drie van haar vijf kinderen verloren heeft, ze woont in dit huisje met man en twee overgebleven kinderen. Wij zijn er helemaal stil van, zeker als ze ook nog begint te huilen. Wat een verdriet is hier nog! Ze vindt het niet erg dat wij hier zijn, ze is blij dat ze haar verhaal kan vertellen. Een luisterend oor is het enige wat we haar kunnen bieden, meer hoeft ze ook niet. Stil en gelaten vertrekken we weer, om een ander gezin te bezoeken. Een gezin dat na de tsunami vanuit Medan naar Banda Atjeh is verhuisd, omdat hier werk was. Nu is de wederopbouw bijna klaar, dus geen werk meer. Elke dag gaat de man naar de stad om elk klusje aan te pakken, zodat er geld is om te eten. Deze verhalen zijn helaas geen uitzondering, maar standaard in dit deel van de stad.
Naast het Yellow House staat een weeshuis voor jongens, merendeels tsunamiwezen. Na drie keer een periode hier gelogeerd te hebben, zouden we hier graag eens een kijkje willen nemen. De kinderen staan altijd vanaf hun bovenverdieping te kijken naar ons tafeltennisspel en we horen ze vaak. Johan, die de Indonesische taal goed beheerst, gaat eerst kennismaken met de directrice. Het verhaal waarmee hij terugkomt is heel indrukwekkend. Er zitten 34 jongens tussen de 6 en 18 jaar, die geen ouders meer hebben of waarvan de moeder of familie niet voor ze kan zorgen. Ze worden hier zeer gedisciplineerd opgevoed volgens een strak rooster. De directrice vindt het goed dat we komen, maar ineens gaan wij twijfelen: moeten we dit wel doen, heeft het meerwaarde, wordt het geen aapjes kijken? Het plan dat Johan heeft, trekt ons over de streep: we nemen de trommels mee en gaan de jongens een leuk uur bezorgen met Vader Jacob en trommelen. In het begin is het nog wat vreemd: de jongens zijn inderdaad zeer gedisciplineerd, ze komen ons allemaal een hand geven en gaan dan in rijtjes zitten wachten op wat komen gaat. Nadat Johan verteld heeft wie wij zijn en wat we komen doen, worden de trommels erbij gepakt. Zelf hebben ze ook trommels en al gauw is het ijs gebroken. Er worden verschillende ritmes gespeeld, Vader Jacob in het Nederlands en Bahasa gezongen en natuurlijk de Hoky Poky aangeleerd. Gaandeweg het uur zien we steeds meer jongens loskomen en glunderen. Na afloop krijgen ze nog de gelegenheid om hun Engels te oefenen op ons. Vooral Maarten, Imke en Karin worden bestookt met vragen. Een indrukwekkend bezoek. Daags erna luisteren we op een heel andere manier naar de geluiden vanuit het weeshuis.
Inmiddels zijn Andre, Josje en Ada aangekomen in het Yellow House. Ervaringen worden druk uitgewisseld. Wij sluiten af, nemen afscheid en gaan onze koffer pakken. Zondag komt de rest van groep 2 aan, om verder te gaan waar wij gebleven zijn. Wij wensen hen veel succes en vooral ook veel plezier!
De laatste dagen van ons verblijf in Atjeh zijn erg indrukwekkend geweest. Eerst de verhalen op school 23, waar de meeste leerkrachten zware verliezen hebben geleden tijdens de tsunami. Het hoofd van die school vertelde ons over de economische situatie van deze wijk, er is veel armoede en de meesten zijn alleen maar bezig met overleven. Hij wil ons graag laten zien onder welke omstandigheden de mensen hier leven. Na een korte rit door de kampong tussen allemaal “tsunamihuisjes”, hier neer gezet door allerlei buitenlandse hulporganisaties, komen we aan bij het eerste gezin, waar we na een korte aankondiging naar binnen mogen.
Het huisje is niet groter dan 6 bij 6m. Het heeft een slaapkamer van ongeveer 3 bij 3m, de rest is woon- en kookruimte. Op de kale betonnen vloer ligt in een hoek een soort tegelvloertje van plastic, in de andere hoek liggen twee rieten matten. Langs de wand staan drie tafels, waarop alle kookspullen staan. Dat is al het meubilair. Er hangt een klok aan de muur en op een geluidsbox staat een vaasje met plastic bloemen. Verlichting is een spaarlamp aan het plafond. Op de mat zit een vrouw, wij gaan er bij zitten. Ze vertelt dat ze bij de tsunami drie van haar vijf kinderen verloren heeft, ze woont in dit huisje met man en twee overgebleven kinderen. Wij zijn er helemaal stil van, zeker als ze ook nog begint te huilen. Wat een verdriet is hier nog! Ze vindt het niet erg dat wij hier zijn, ze is blij dat ze haar verhaal kan vertellen. Een luisterend oor is het enige wat we haar kunnen bieden, meer hoeft ze ook niet. Stil en gelaten vertrekken we weer, om een ander gezin te bezoeken. Een gezin dat na de tsunami vanuit Medan naar Banda Atjeh is verhuisd, omdat hier werk was. Nu is de wederopbouw bijna klaar, dus geen werk meer. Elke dag gaat de man naar de stad om elk klusje aan te pakken, zodat er geld is om te eten. Deze verhalen zijn helaas geen uitzondering, maar standaard in dit deel van de stad.
Naast het Yellow House staat een weeshuis voor jongens, merendeels tsunamiwezen. Na drie keer een periode hier gelogeerd te hebben, zouden we hier graag eens een kijkje willen nemen. De kinderen staan altijd vanaf hun bovenverdieping te kijken naar ons tafeltennisspel en we horen ze vaak. Johan, die de Indonesische taal goed beheerst, gaat eerst kennismaken met de directrice. Het verhaal waarmee hij terugkomt is heel indrukwekkend. Er zitten 34 jongens tussen de 6 en 18 jaar, die geen ouders meer hebben of waarvan de moeder of familie niet voor ze kan zorgen. Ze worden hier zeer gedisciplineerd opgevoed volgens een strak rooster. De directrice vindt het goed dat we komen, maar ineens gaan wij twijfelen: moeten we dit wel doen, heeft het meerwaarde, wordt het geen aapjes kijken? Het plan dat Johan heeft, trekt ons over de streep: we nemen de trommels mee en gaan de jongens een leuk uur bezorgen met Vader Jacob en trommelen. In het begin is het nog wat vreemd: de jongens zijn inderdaad zeer gedisciplineerd, ze komen ons allemaal een hand geven en gaan dan in rijtjes zitten wachten op wat komen gaat. Nadat Johan verteld heeft wie wij zijn en wat we komen doen, worden de trommels erbij gepakt. Zelf hebben ze ook trommels en al gauw is het ijs gebroken. Er worden verschillende ritmes gespeeld, Vader Jacob in het Nederlands en Bahasa gezongen en natuurlijk de Hoky Poky aangeleerd. Gaandeweg het uur zien we steeds meer jongens loskomen en glunderen. Na afloop krijgen ze nog de gelegenheid om hun Engels te oefenen op ons. Vooral Maarten, Imke en Karin worden bestookt met vragen. Een indrukwekkend bezoek. Daags erna luisteren we op een heel andere manier naar de geluiden vanuit het weeshuis.
Inmiddels zijn Andre, Josje en Ada aangekomen in het Yellow House. Ervaringen worden druk uitgewisseld. Wij sluiten af, nemen afscheid en gaan onze koffer pakken. Zondag komt de rest van groep 2 aan, om verder te gaan waar wij gebleven zijn. Wij wensen hen veel succes en vooral ook veel plezier!
posted by KSU voor Atjeh at 12:22 p.m.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home