pelan pelan

Om 8 uur zitten we – de meesten behoorlijk uitgeslapen – in de labi labi’s naar Education International (EI). We hebben namelijk om 9 uur een afspraak met het hoofd van EI en we willen niet te laat zijn. Daar aangekomen treffen we een verraste secretaresse die van niets weet maar wel weet te melden dat onze afspraak nog in Midden-Sumatra zit. Een paar sms-jes verder is de afspraak naar morgenmiddag verplaatst en heb ik weer tot 10 leren tellen.
We besluiten het programma verder volgens plan af te draaien en bellen school SDN 70 Gp Jawa (ook wel de school van minister v.d. Hoeven genoemd, omdat zij deze in 2006 geopend heeft) dat we wat eerder komen.
“Wat eerder, goh zouden jullie komen dan vandaag? We dachten dat de workshops pas morgen zouden starten.”
(weer tot 10 tellen) “Nou, er was toch afgesproken dat we met de hele groep zouden komen kennismaken op uw school?”
“O ja? Ik weet van niets. Maar u bent welkom hoor.”

Dus gaan we naar school SDN 70 en worden daar geïmproviseerd maar hartelijk welkom geheten. Het is voor de meeste deelnemers de eerste kennismaking met onderwijs in Indonesië. Maar ook voor de deelnemers die vaker op deze school zijn geweest valt er genoeg te zien: er is namelijk behoorlijk wat veranderd sinds begin maart. Ok, nog steeds amper materialen. Ok, nog steeds vooral klassikaal onderwijs. Maar weg de behoorlijke mate van anarchie die kenmerkend was voor deze school. Er werd gewerkt, en flink gedisciplineerd ook.
Na een vertrouwde lunch in Pizza House (ja, we willen het maag/darmstelsel liefst wat ontzien de eerste tijd en doen dus erg voorzichtig) worden er inkopen gedaan. Veel inkopen.
Van twintig scharen tot basketbalballen. Van een lading kurk uit de dessa tot handgemaakte spiegels. Om zes uur is iedereen terug en kan na een korte briefing de heerlijke Indonesische maaltijd in het hotel genuttigd worden: een grote schaal gado gado, een grote schaal “seafood”, een grote schaal tempeh&tahu en veel rijst en nasi. Meer dan genoeg voor iedereen.
Na het eten gaan alle themagroepen nog even de puntjes op de i zetten en terwijl ik dit tik (het is bijna tien uur) zijn de meeste groepjes net klaar of aan het afronden. We zijn er nu helemaal klaar voor.
De les van vandaag: wie iets in Indonesië wil doen, moet vooral goed weten wat “pelan pelan” is. En als je dat weet, en weet toe te passen, dan is het een geweldig land!