Tessa beroemd in Indonesie
In vergelijking met eergisteren was gisteren (ik kon dit stukje gisterenavond niet meer plaatsen, want internet lag er uit) een taaie dag. Wel erg nuttig. Het was een volle dag van besprekingen op de universiteit. Het formeel maken van de eerder gemaakte afspraken. Hoog bobo-gehalte. Maar zeker dus nuttig, want het is meer dan prettig dat het ministerie van onderwijs (de directeur generaal was voor de gelegenheid overgevlogen vanuit Jakarta) het project ondersteunt en ons vraagt om een bijdrage te leveren aan het implementeren van nieuw stagebeleid: studenten meer en eerder de stagescholen in: en dan niet alleen observeren – wat nu gebruikelijk is – maar daadwerkelijk aan de slag. Muriel, Jeske en Anne, jullie krijgen straks studenten mee. Bereid je maar alvast voor :-)
Bij zo’n bijeenkomst met de rector van de universiteit, de baas van het realistisch rekenen in Indonesië en de directeur generaal van het ministerie is het motto: “think big”. Dat is mooi, en begrijpelijk vanuit hun standpunt, maar zelf houd ik het liever op “klein beginnen, en pas na het succesvol is gebleken: uitbreiden”. Noem het calvinistisch. Gelukkig wordt dat in dit geval (h)erkend en gaan we dat komend jaar precies zo doen. Op “onze” zes scholen zullen we samen met studenten – en indirect ook de docenten – van de universitaire “pabo” de leerkrachten ondersteunen met realistisch rekenen gecombineerd met klassemanagement. En als dat werkt, dan kijken we verder.
Bij zo’n bijeenkomst hoort ook een “briefing” voor alle medewerkers. En zo kan het gebeuren dat je opeens achter een tafeltje voor een zaal vol “pabo”docenten zit (niet mijn hobby, zeker niet als je daar als enige witneus van het hele gezelschap zit en je weet dat dit in ieder geval voor een deel van de aanwezige docenten een “verplicht nummer” is). En zoals dat hoort bestaat zo’n briefing vooral uit (lange) speeches. Wie mij kent weet dat ik het niet zo heb op lange speeches. Sterker nog, ik heb er niets mee. Toen mij na drie lange speeches gevraagd werd om ons project toe te lichten, heb ik er dus voor gekozen om een 5 minuten toelichting te geven en dat verhaal te illustreren met slechts één krachtig voorbeeld. Ik gebruikte het voorbeeld dat ik ook in de vorige blog beschreven heb: realistisch rekenen is m.i. vooral vaak een krachtige vorm van (of onderdeel van) omgevingsonderwijs (waarbij min of meer vanzelf ook andere vakgebieden aan de orde komen):
De leerkracht die me eergisteren aansprak, kijkt na iedere heftige regenval – en als hier gesproken wordt over heftige regenval, moet je daar in Nederland een halve zondvloed bij voorstellen – naar erosie-effecten. Ze meet daarbij de regen in regenmeters. Volgende denkbare stap: bereken vanuit de regenmeter de totale hoeveelheid gevallen neerslag (en bedenk wat je zoal met dat zuivere regenwater zou kunnen doen – in tegenstelling tot het kraanwater is het regenwater schoon). Meet de erosie in de directe schoolomgeving (braakliggend land spoelt zichtbaar weg, dat kun je dus ook meten). En bereken dan hoeveel vruchtbare grond naar zee stroomt. Het wordt dan opeens nog een stuk begrijpelijker waarom het niet onverstandig is om na te denken over – eenvoudige - maatregelen die deze erosie kunnen voorkomen.
Gelukkig leverde dit ene voorbeeld vooral instemmend geknik op – tot mijn opluchting (je zal daar zitten en 70 levende vraagtekens voor je hebben na je presentatie….). Wat ik natuurlijk ook herhaald heb en dit werd gelukkig met minstens zoveel instemming begroet: Wij gaan vooral niet bedenken wat goed zou kunnen zijn voor de scholen en “pabo”. We assisteren bij het invoeren van lokaal gekozen leerstof / didactiek. Niet meer, niet minder.
Minstens zo leuk als instemming bij mijn korte verhaaltje, nee nog veel leuker, was het volgende:
Pak Muchlas - de directeur generaal van het Ind. ministerie van onderwijs - had het tijdens zijn speech minstens 5 minuten over één van de meest inspirerende voorbeelden van hoe de combinatie theorie en praktijk in de stage er volgens hem uit zou moeten zien: "onze eigen" Tessa Verkerk. Tessa heeft enkele weken geleden, tijdens het bezoek van Pak Muchlas en Pak Sembiring aan Hs Domstad, aan de gasten uitgelegd hoe zij werkt aan haar portfolio. Pak Muchlas vond het geweldig - en hij gaf mij gisteren aan dat ik dit zeker terug mocht koppelen aan de achterban, bij dezen dus - en wat hij het best had onthouden was Tessa's antwoord op zijn vraag waarom ze zo hard aan dat portfolio werkt: "I just want to be a very good teacher". Tessa is hiermee uitgenodigd om haar uitleg over koppeling theorie en praktijk op verschillende universiteitspabo's te maken. Te beginnen in Atjeh en Surabaya. Tessa, geweldig! Iets om - en ik weet hoe hard je er voor werkt, dus volslagen terecht - trots op te zijn! En dat geldt ook voor haar hogeschool en haar mentoren op haar stagescholen.
En nu weer naar huis. “missie volbracht” zoals dat heet. “Onze” 6 scholen gaan graag aan de slag met realistisch rekenen. We hebben met de universiteit een krachtige nieuwe lokale partner erbij en we weten ons nu ondersteund door het Indonesische Ministerie van Onderwijs. Hoewel ik graag naar huis ga, kijk ik tegelijkertijd uit naar komende projectmaanden!
Bij zo’n bijeenkomst met de rector van de universiteit, de baas van het realistisch rekenen in Indonesië en de directeur generaal van het ministerie is het motto: “think big”. Dat is mooi, en begrijpelijk vanuit hun standpunt, maar zelf houd ik het liever op “klein beginnen, en pas na het succesvol is gebleken: uitbreiden”. Noem het calvinistisch. Gelukkig wordt dat in dit geval (h)erkend en gaan we dat komend jaar precies zo doen. Op “onze” zes scholen zullen we samen met studenten – en indirect ook de docenten – van de universitaire “pabo” de leerkrachten ondersteunen met realistisch rekenen gecombineerd met klassemanagement. En als dat werkt, dan kijken we verder.
Bij zo’n bijeenkomst hoort ook een “briefing” voor alle medewerkers. En zo kan het gebeuren dat je opeens achter een tafeltje voor een zaal vol “pabo”docenten zit (niet mijn hobby, zeker niet als je daar als enige witneus van het hele gezelschap zit en je weet dat dit in ieder geval voor een deel van de aanwezige docenten een “verplicht nummer” is). En zoals dat hoort bestaat zo’n briefing vooral uit (lange) speeches. Wie mij kent weet dat ik het niet zo heb op lange speeches. Sterker nog, ik heb er niets mee. Toen mij na drie lange speeches gevraagd werd om ons project toe te lichten, heb ik er dus voor gekozen om een 5 minuten toelichting te geven en dat verhaal te illustreren met slechts één krachtig voorbeeld. Ik gebruikte het voorbeeld dat ik ook in de vorige blog beschreven heb: realistisch rekenen is m.i. vooral vaak een krachtige vorm van (of onderdeel van) omgevingsonderwijs (waarbij min of meer vanzelf ook andere vakgebieden aan de orde komen):
De leerkracht die me eergisteren aansprak, kijkt na iedere heftige regenval – en als hier gesproken wordt over heftige regenval, moet je daar in Nederland een halve zondvloed bij voorstellen – naar erosie-effecten. Ze meet daarbij de regen in regenmeters. Volgende denkbare stap: bereken vanuit de regenmeter de totale hoeveelheid gevallen neerslag (en bedenk wat je zoal met dat zuivere regenwater zou kunnen doen – in tegenstelling tot het kraanwater is het regenwater schoon). Meet de erosie in de directe schoolomgeving (braakliggend land spoelt zichtbaar weg, dat kun je dus ook meten). En bereken dan hoeveel vruchtbare grond naar zee stroomt. Het wordt dan opeens nog een stuk begrijpelijker waarom het niet onverstandig is om na te denken over – eenvoudige - maatregelen die deze erosie kunnen voorkomen.
Gelukkig leverde dit ene voorbeeld vooral instemmend geknik op – tot mijn opluchting (je zal daar zitten en 70 levende vraagtekens voor je hebben na je presentatie….). Wat ik natuurlijk ook herhaald heb en dit werd gelukkig met minstens zoveel instemming begroet: Wij gaan vooral niet bedenken wat goed zou kunnen zijn voor de scholen en “pabo”. We assisteren bij het invoeren van lokaal gekozen leerstof / didactiek. Niet meer, niet minder.
Minstens zo leuk als instemming bij mijn korte verhaaltje, nee nog veel leuker, was het volgende:
Pak Muchlas - de directeur generaal van het Ind. ministerie van onderwijs - had het tijdens zijn speech minstens 5 minuten over één van de meest inspirerende voorbeelden van hoe de combinatie theorie en praktijk in de stage er volgens hem uit zou moeten zien: "onze eigen" Tessa Verkerk. Tessa heeft enkele weken geleden, tijdens het bezoek van Pak Muchlas en Pak Sembiring aan Hs Domstad, aan de gasten uitgelegd hoe zij werkt aan haar portfolio. Pak Muchlas vond het geweldig - en hij gaf mij gisteren aan dat ik dit zeker terug mocht koppelen aan de achterban, bij dezen dus - en wat hij het best had onthouden was Tessa's antwoord op zijn vraag waarom ze zo hard aan dat portfolio werkt: "I just want to be a very good teacher". Tessa is hiermee uitgenodigd om haar uitleg over koppeling theorie en praktijk op verschillende universiteitspabo's te maken. Te beginnen in Atjeh en Surabaya. Tessa, geweldig! Iets om - en ik weet hoe hard je er voor werkt, dus volslagen terecht - trots op te zijn! En dat geldt ook voor haar hogeschool en haar mentoren op haar stagescholen.
En nu weer naar huis. “missie volbracht” zoals dat heet. “Onze” 6 scholen gaan graag aan de slag met realistisch rekenen. We hebben met de universiteit een krachtige nieuwe lokale partner erbij en we weten ons nu ondersteund door het Indonesische Ministerie van Onderwijs. Hoewel ik graag naar huis ga, kijk ik tegelijkertijd uit naar komende projectmaanden!
posted by KSU voor Atjeh at 11:37 a.m.
0 Comments:
Een reactie posten
<< Home