school aan zee

Een close-up van school 6. Wie van niets weet geeft deze school de hoofdprijs in de categorie "setting". Onder een paar palmbomen, direct aan het strand...
Vorige week werd hier 4 dagen lang muziekworkshop gegeven. Deze week rekenen. Anne Marjon blikt terug op haar ervaringen van vorige week, Muriel en Sasha geven hun impressies van tot nog toe deze week:

Wat fantastisch! Toen ik begin vorige week weer op school 6 aankwam herkende zowel de leerkrachten als de kinderen me van de vorige reis. De kinderen kwamen naar me toe terwijl ze zeiden ibu Anne, ibu Anne, miss Anne. En de leerkrachten reageerden erg enthousiast en vroegen aan de tolken na of het klopte dat ik er de vorige keer ook was. Eén leerkracht vroeg niks, maar knuffelde me helemaal plat haha. In het voorgesprek met de leerkrachten heb ik naar aanleiding van de vorige reis gevraagd of het gelukt was om af en toe wat danslessen te geven. Ze hebben er wel af en toe iets mee gedaan, maar soms wisten ze niet exact meer welke dans er bij de muziek hoorde en dan hadden ze zelf bewegingen bedacht. Samen met Johan heb ik dit keer de hele week dans, muziek en drama workshops gegeven. We hebben veel aandacht besteed aan het betrekken van de leerkrachten bij de lessen en op de laatste dag hebben Johan en ik alleen gekeken en foto’s gemaakt. De leerkrachten en de kinderen hebben heel veel plezier gehad. Vorige keer dat ik hier was zag ik een jongen die heel schuw achter in de klas met een knikker zat te spelen. Dit keer had hij expressie in zijn gezicht en zag ik hem lachen en plezier hebben. Het voelde zo goed om dat te zien. In de pauzes hebben we met de leerkrachten gepraat en een leerkracht vertelde over haar eigen ervaring met de tsunami en hoe ze haar 2 kinderen verloren is. Haar jongste dochter is in haar armen gestorven. Deze lerares is een erg intelligente vrouw. Ze werkte eerst als iets anders, maar is met kinderen gaan werken omdat ze zo graag iets voor alle andere kinderen wil betekenen. Het heeft zoveel met haar gedaan. Nu is ze zwanger en dat is een dubbel gevoel. Ze is heel blij, maar het confronteert haar ook met het verlies van haar andere 2 kinderen. Dit soort verhalen zijn erg aangrijpend en het zorgt er ook voor dat je weer extra hard je best doet om het zo goed en leuk mogelijk te maken op die school. We hebben een erg intensieve week gehad en hem heel voldaan afgesloten. De leerkrachten kunnen een liedje spelen op het klokkenspel en zijn enorm trots op zichzelf. Ze zijn gemotiveerd om hier mee verder te gaan. Ik sluit nu dit verhaal af en denk aan het beeld van de laatste dag, waarin we met z’n allen muziek hebben gemaakt en ik denk aan die lieve kinderen met zoveel lachende gezichten. Kortom: Wat fantastisch!! Groetjes Anne Marjon


Met lichte kriebels in de buik, rijden we richting school 6. Deze school ligt het dichtste bij de zee, in de wijk die het ergste is getroffen door de tsunami. De weg erheen laat nog veel verwoestingen zien, hoewel ook duidelijk te zien is dat er keihard aan het herstel gewerkt wordt. Er zijn veel huizen gebouwd, nog niet allemaal bewoond. De mangrovebossen beginnen weer langzaam te groeien en ook is men druk bezig met de aanleg van nieuwe wegen en straten. Dit gebeurt niet zo gestructureerd als in Nederland. Hele stukken zijn geasfalteerd, maar een begin en eind is er nog niet. Wel is de belijning aangebracht en staan er verkeersborden hier en daar. De labi labi heeft moeite de school te vinden in deze chaotische wijk.

Op school worden we hartelijk ontvangen door het hoofd. Ze is zichtbaar blij met het cadeautje van Ad, die in maart op deze school was. Ook is ze nog vol van de muziek- en dramaworkshop van afgelopen week. Later op de ochtend staat ze in haar eentje op haar kamer de Hokey-pokeydans te doen.
De directrice brengt ons naar klas 5 en 6, totaal 2 leerlingen. De jongen in klas 6 is de enige leerling van deze school die de tsunami overleeft heeft. Er waren er meer dan honderd.
Kijkend uit de ramen, zien we meteen de zee, zo dichtbij, dat het lijkt alsof de school in de zee staat. Door de tsunami is de kustlijn enkele kilometers landinwaarts verlegd.

We geven een rekenles aan de kinderen van klas 4, 5 en 6. De directrice zet er ook nog een paar kinderen van klas 3 bij, die volgens haar geïnteresseerd zijn. Het kan allemaal hier. In het begin is het lastig, want door een enorme tropische regenbui, kunnen we ons bijna niet verstaanbaar maken. De leerkrachten zijn zo mogelijk nog geïnteresseerder en er worden driftig aantekeningen gemaakt door hen. Fijn te zien dat ze hier iets mee kunnen. Na school zijn we ook nog even bezig met het lesgeven aan de leerkrachten.

De tweede dag zouden we lesgeven aan klas 1 en 2. Bij aankomst moeten we zo’n drie kwartier wachten, want de kinderen worden op school ingeënt tegen tetanus en mazelen. Heel goed dat het gebeurt, maar het levert hartverscheurende taferelen op, vooral bij de kinderen van klas 1, die pas 4 jaar oud blijken te zijn.
Klas 1 slaan we daarom maar over, we gaan naar klas 2. De leerkracht geeft zelf een rekenles en het is bijzonder te zien hoe ze hier in klas 2 al cijferend optellen en daarbij veelvuldig al hun vingers er bij gebruiken. Omdat de kinderen nog wat beduusd zijn van de injecties, besluiten we het vandaag te laten bij het spelen van rekenspelletjes die we meegegeven hebben. De kinderen zijn erg enthousiast en krijgen er geen genoeg van. Na afloop leggen we de leerkracht uit dat de kinderen met deze spelletjes spelenderwijs goed leren tellen en sommetjes tot 20 geautomatiseerd krijgen, een van de belangrijkste dingen bij het rekenonderwijs. Om 11.00 uur moeten we stoppen, want de kinderen van klas 1 en 2 gaan al naar huis. Elk kind komt ons een hand geven, een ontroerend gebaar, want ze brengen hun hand, met die van ons erin, naar hun voorhoofd of mond.

Het plan is morgen in klas 1 en 2 aan de gang te gaan met de kralenketting. Het is wel afwachten of het lukt, want hier in Atjeh is alles mogelijk!

Muriël en Sasha