een gedachte

Zoals altijd verbleef ik ook tijdens dit werkbebezoek in het Yellow Guest House. Een erg fijne plek, een paar kilometer buiten de stad. Ik had daar dit keer het geluk erg sympathieke Indonesische buren te treffen. Een jong stel, uit Jakarta, die allebei – op detacheringsbasis – voor de plaatselijke overheid werken in de I.T-sector. Al bij de eerste kennismaking was duidelijk dat dit een bijzonder stel was: ze kwamen namelijk aanfietsen terwijl ik even buiten van de vroege avond aan het genieten was. Niets bijzonders zou je denken, maar in Banda Aceh is fietsen heel bijzonder. Iedereen die het zich kan veroorloven, rijdt hier op een brommer, motor, of nog liever: in een auto.
De straten van Banda Aceh tijdens de spits hebben daarom een hoog A2-in-de-spits-gehalte: het staat vooral vast. En omdat er hier niet zoiets bestaat als een APK is het niet zo fris tijdens de spits: er wordt flink wat afgekucht en erger.

Maar goed, Zen en zijn vrouw fietsen dus. Ze kunnen zich gemakkelijk een auto veroorloven, maar ze fietsen omdat ze het leuker en beter vinden. Beter, want: “of course… air pollution, you know”. Dit is nieuw voor mij, tot nog toe had ik alleen vaag instemmend gemompel meegemaakt als ik een opmerking maakte over de stinkende bende op straat. Hier waren Indonesiërs die precies zo dachten en sterker: hier actie van maakten. Afgelopen week heb ik dagelijks met het echtpaar Zen ontbeten, gepraat en op een paar avonden even samen genoten van de geluiden en geuren. Geweldig.

Het zal geïnspireerd zijn door deze momenten, maar ik kreeg gisteren het volgende idee: zou het niet mooi zijn, als wij ook op dit vlak iets kleins maar betekenisvol kunnen uitvoeren (en dan bedoel ik meer dan het neutraliseren - afkopen - van de CO2 uitstoot van onze vliegreizen, wat we al doen). Ik bedacht het volgende:

De zon schijnt iedere dag in Banda Aceh. En vaak feller dan je lief is. Dat is een enorme energiebron, die hier tot nog toe volledig onbenut blijft. Ik heb nog geen enkel zonnepaneel, noch zonneboiler gezien. Zonde, want het zou tonnen stookolie schelen (alle energie wordt hier opgewekt door centrales die op olie draaien  er wordt voor de kust van Aceh olie gewonnen). Stel dat wij, met geoormerkt geld uit geoormerkte fondsen – een nieuw, klein project dus – “onze” 6 scholen kunnen uitrusten met (in Indonesië zelf ingekochte en liefst ook daar geproduceerde) zonnepanelen en zonneboilers. Het zou me niet verbazen wanneer dat een 100% energiebesparing voor deze scholen zou opleveren. En geweldig educatief materiaal waar heel wat uren zinnig mee gevuld kunnen worden: “waarom hebben we op deze school zonnepanelen en zonneboilers?”. Tevens zouden we op die manier een heel kleine bijdrage leveren aan het voorkomen van de – voor Banda Aceh, als het doorgaat in het tempo waarin het nu gaat – structurele overstroming. Banda Aceh ligt op zeeniveau (de stad ligt midden in de moerasdelta van de Atjeh-rivier), een zeespiegelstijging van bijvoorbeeld een meter heeft rampzalige gevolgen. Wij weten (een enkele struisvogel – die nu nog steeds denkt dat het zo’n vaart niet zal lopen – daargelaten) dat dit proces gaande is. De meeste inwoners van Aceh hebben geen benul. We zijn het naar mijn idee misschien zelfs wel moreel verplicht om ook met deze kennis iets te doen. Zonder de leerkrachten en leerlingen op te schepen met doemverhalen, maar door actief aan te tonen dat je bijvoorbeeld prima kan computeren, lokalen kan verlichten, zelfs airco's kan laten blazen, zonder dat er een druppel stookolie aan te pas hoeft te komen. (overigens, voor er een verkeerd beeld ontstaat: de scholen hebben nu amper computers en al helemaal geen airco's)

Ik eindig daarom met een oproep: wie wil met mee meedenken hoe we dit idee kunnen realiseren? Net als de Zen familie kunnen we ook in dit opzicht het verschil maken. Ik ben benieuwd wat ik in mijn emailbox ga zien!