Tot slot (voor dit moment)

Terwijl de ogen van de hele wereld – terecht! – op Haïti gericht zijn deze dagen, sluiten wij ons bezoek aan Atjeh af. Morgen gaan Marco, Stijn en ik alweer naar Kuala Lumpur om vandaar door te vliegen naar Schiphol. Wilma blijft nog wat langer om op meer scholen te werken.

Het was een goed bezoek:
- de resultaten tot nog toe zijn zichtbaar op de scholen;
- de uitwisselingsreizen van april/mei en okt/nov zijn tot in behoorlijk detail ingevuld;
- we hebben een goed zicht op het gebruik van de computers en de bottlenecks daarbij;
- het lokaal onderhoud van de computers en trainingen voor leerkrachten zijn geregeld;
- overal zijn printers en bufferapparatuur geïnstalleerd;
- “Syawal” maakt veel los en biedt nieuwe kansen voor actie op en met getraumatiseerde kinderen.

De laatste dagen heb ik veel scholen bezocht. Het was (erg) prettig om te merken dat de acties tot nog toe resultaat opleveren. De leerkrachten zijn volgens henzelf en volgens de schoolleiders gegroeid in hun rekenvaardigen en het geven van rekenen. Dat heeft ook geresulteerd in betere resultaten van de leerlingen. Er wordt op steeds meer plaatsen, voorzichtig, anders lesgegeven: het kind meer centraal. De computers worden op de meeste scholen – er zijn ook uitzonderingen – intensief gebruikt (bij de school in Gampung Baru staat met een bordje een paar straten verderop aangegeven dat de computertraining op de school plaats vindt). Dat is erg goed om te zien. Grootste hindernis blijft de onregelmatige stroomvoorziening en het gebrek aan kennis bij de leerkrachten. Het eerste valt deels te ondervangen met de apparatuur die nu geïnstalleerd is, het tweede door trainingen te verzorgen. Dat laatste gaat nu opgepakt worden door onze trouwe ICT-kracht (en tolk) Munim.

Ook de ervaringen op de universiteit waren goed. In vier verschillende sessies van ieder drie uur heb ik samen met Ibu Rahmah, Ibu Tuti en Intan een gedetailleerd “plan de campagne” kunnen opstellen voor april en mei. Het management van de universiteit en de lerarenopleiding (onderdeel van de universiteit) ondersteunt dit programma. Het valt me op dat – nu we al langer samenwerken – er in vergelijking met voorgaande jaren minder woorden nodig zijn om hetzelfde te bereiken.


Ondertussen hebben Wilma en Fitri “Syawal was very scared” op vier scholen vertoond en daar een yoga- en tekenworkshop aan gekoppeld. De reacties op de scholen zijn erg positief. Daarbuiten ook: vanavond is de eerste openbare filmvoorstelling in Banda Aceh in jaren en morgenavond is de documentaire te zien op de Atjese televisie (te zien in heel Sumatra). Dat betekent dat er ook weer meer aandacht is voor de (nog steeds) getraumatiseerde kinderen die de tsunami overleefd hebben, maar familieleden verloren hebben. Met lokale counselors zetten we daar nu een programma voor op. Dat was ons zonder de documentaire niet gelukt.

Tot slot: dit programma is niet mogelijk zonder de input, energie en bijdragen van heel veel mensen en organisaties. Dank daarvoor!