Bijna op de helft

Wat gaat de tijd snel!! Van ons honderd-dagen-verblijf hier, zijn er al bijna vijftig voorbij. Over drie weken komen de volgende mensen alweer, Johan, Bonnie en Marielle, die het stokje van ons gaan overnemen, nadat we eerst een maandje samen werken. We zijn al druk bezig met verslagen maken en versturen, zodat zij zich goed kunnen inlezen. Dit om de continuïteit van ons project te kunnen waarborgen.
Van de zes scholen waar wij komen, zijn wij op vier aardig goed gestart. De resultaten na enkele weken begeleiding zijn wisselend. Het ene moment zijn we erg enthousiast, omdat we zien dat de leerkracht de nieuwe manier van lesgeven goed oppakt, er veel materiaal is om mee te werken en de kinderen verschillende oplossingsstrategieën gaan gebruiken. Het volgende moment zijn we echter teleurgesteld, omdat er afspraken niet worden nagekomen, een juf afwezig is of een juf geeft weer een ouderwetse les uit het boek, waarbij weinig valt te coachen. Het lastigste vinden de leerkrachten het gebruik van een context en ze vinden het erg moeilijk de kinderen zelf oplossingen te laten bedenken. Ze zijn erg van het voorkauwen hier. Hier en daar zien we leerkrachten die het zachtjes aan gaan veranderen. Ook werken we aan klassenmanagement. De juf vraagt iets aan de kinderen en die geven en masse schreeuwend het antwoord. Nog eens gevolgd door een “Berapa?” (hoeveel?) van de juf en dan weer het antwoord van de hele klas. Dit wordt meerdere keren herhaald, net zolang tot onze oren tuiten. Voorzichtig proberen we de leerkrachten ervan te overtuigen dat de kinderen echt wel meedoen, als ze hen hun vinger laten opsteken en niet iedereen het antwoord brult. Op een school zijn we nu al een paar weken niet geweest. Pogingen om een afspraak te maken zijn nog tot nu toe nog mislukt. Komende week maar weer proberen. Op de laatste school zijn we afgelopen week goed gestart: in klas één en drie staan enthousiaste leerkrachten die goed van start zijn gegaan. In klas twee gaat het echter niet zo goed. Deze leerkracht is zwaar getraumatiseerd door de tsunami en volgens haar collega’s is ze erg veranderd. Ik merk ook dat de kinderen een beetje bang voor haar zijn. Zij vindt het ook erg moeilijk het vertrouwde los te laten en iets nieuws te proberen. Iedereen op school weet ervan, maar er wordt helaas niet veel aan gedaan. Heel sneu voor haar, maar ook voor de kinderen. Hoe dat verder moet, weten wij niet. In ieder geval is die klas er niet klaar voor om realistisch rekenen in te voeren.
Naast het werk op de scholen zijn we nu ook druk in overleg met Rahmah en haar team. Ook worden nu de PGSD (PABO)-studenten betrokken bij realistisch rekenen en deze week gaan wij een college geven aan 80 studenten. We gaan het hebben over realistisch rekenen (uiteraard!), maar ook over de verschillen tussen het onderwijs in Nederland en Indonesië (wat ben ik blij dat ik nog foto’s van mijn klas op de computer heb staan) en over de opleiding tot leerkracht. Hier gaan de studenten pas na een half jaar de basisscholen in en dat willen ze nu gaan veranderen. Rahmah was erg enthousiast over het Nederlandse model van meteen de klassen in. Rahmah is erg blij met onze steun en wij merken ook dat we via haar heel goed werk kunnen doen. Dit is ook de beste manier om het realistisch rekenen echt iets te kunnen laten zijn van de mensen hier. Zij moeten er straks alleen mee verder, als wij weer weg zijn. We hebben er vertrouwen in dat het met Rahmah en haar team goed gaat lukken, al zal de weg die ze moeten gaan nog lang zijn.
O ja, de kopieerapparaten werken inmiddels op alle scholen!! Zie bijgevoegde foto.

Jeske, Anne, Muriël