Tussenstand

Nadat we bij het Tobameer en in Bukit Lawang tussen de orang oetans hernieuwde energie hebben opgedaan, zijn we vorige week weer vol frisse moed aan het werk gegaan. Hier en daar merkten we dat sommige leerkrachten weer even terug waren gegaan naar de traditionele manier van rekenles geven. Op zich logisch, want je manier van lesgeven helemaal veranderen kost veel tijd en energie, en dan is het af en toe ook lekker weer even terug te kunnen vallen in het oude, vertrouwde ritme. Realistisch rekenen geven vraagt ook veel van de leerkrachten hier. Omdat er alleen een nieuwe methode klaar is voor de eerste klas, moeten de andere leerkrachten veel lessen zelf ontwerpen en werkbladen maken. In Indonesië worden de leerkrachten slechts betaald voor de uren dat de kinderen op school zijn, plus nog een uurtje erna. Willen ze langer blijven, dan moet de school zelf het salaris betalen. Er wordt dus van uit school niet echt gestimuleerd om veel tijd te stoppen in voorbereiding. Gelukkig zijn er leerkrachten die thuis aandacht besteden aan hun werk, maar helaas ook die dat helemaal niet doen en hun voorbereiding ’s morgens in de klas doen. De kinderen wachten wel. Wat ook een lastig punt blijft is het gemak waarmee de leerkrachten afwezig zijn. Dit is ook niet bepaald bevorderlijk voor de continuïteit van het onderwijs. Helaas ligt dit ook voor een deel bij het schoolhoofd. Als zij er ook vaak niet is, wie moet de leerkrachten dan wijzen op hun verantwoordelijkheid?
Gisteren zijn Johan, Bonnie en Marielle gearriveerd. Zij komen het stokje van ons overnemen aan het eind van deze maand. Een mooi moment voor ons om de balans op te maken en om hen samen met de scholen en Rahmah te laten bepalen hoe ze de komende drie maanden gaan invullen.
Als we zo terugkijken op afgelopen periode, hebben we heel wat werk verzet met wisselende resultaten. In een aantal klassen zijn de leerkrachten heel goed bezig en denken we zelfs dat zij met minder begeleiding zelfstandig verder kunnen gaan. Bij leerkrachten waar klassenmanagement het belangrijkste probleem was, zien we ook vooruitgang, zij kunnen langzaamaan beginnen met het invoeren van realistisch rekenen. Helaas is er ook in een paar klassen niet zoveel vooruitgang geboekt: leerkrachten veel afwezig geweest of didactisch niet sterk zijn en hun les niet goed voorbereiden en een leerkracht die zwaar getraumatiseerd is en geen verandering wil. Daarnaast is het op één school nog steeds lastig om afspraken te maken, daar zijn we echt te weinig geweest.
Het samenwerken met Rahmah en haar PMRI-team was erg goed: de vele overleggen, de workshops voor leerkrachten en het college voor studenten waren geslaagd. Een belangrijke ontwikkeling, want zij moeten het uiteindelijk straks alleen verder gaan doen. Afgelopen periode zijn we ook een paar keer gaan kijken op twee pilotscholen van het project. Erg leuk om te zien hoe een rekenles eruit kan zien, als ze al langer met realistisch rekenen bezig zijn. Dat geeft ook weer energie om op onze scholen verder te gaan. Onze scholen hebben nog een lange weg te gaan, maar eens zullen ze ook zo ver zijn. Rahmah wil de leerkrachten ook op deze pilotscholen laten kijken en we hopen dat zij daar net zoveel energie van krijgen als wij.
Ons werk hier zit er over tweeënhalve week op. We gaan dan nog even genieten van een verdiende vakantie, voor we ons weer in het hectische onderwijswereldje van Nederland storten. Onze koffer is dan gevuld met een schat aan ervaringen en relativeringsvermogen. We vonden het fantastisch om een bijdrage te mogen leveren aan dit project en zullen nog vaak terugdenken aan deze bijzondere tijd met enthousiaste leerkrachten en heel veel lieve, ondeugende en leergierige kinderen.
Veel groetjes van Anne, Jeske en Muriël