Let them play...

Gisteren hebben we vier van de veertien Education International – Oxfam scholen bezocht waar we over enkele maanden workshops zullen houden. Vier scholen, met ieder een heel eigen gezicht (net als in Nederland: geen school is hetzelfde). En enkele overeenkomsten: alle vier staan ze midden in de zwaarst getroffen tsunami gebieden en alle vier hebben ze 50 – 80 % van hun leerlingen en leerkrachten verloren. De scholen zijn alle vier afgelopen voorjaar/zomer opgeleverd door EI-Oxfam (de oude gebouwen waren volledig vernietigd).

Een aangrijpend beeld: In ieder klaslokaal staan stoelen en tafels aan de kant opgestapeld. Op de zwaarst getroffen school zijn uiteindelijk 22 van de oorspronkelijk 280 leerlingen teruggevonden. De overgebleven leerkrachten zijn enkele maanden op zoek geweest naar hun leerlingen door alle opvangkampen af te gaan. Nu komen er ook weer “nieuwe” leerlingen bij en heeft deze school 60 leerlingen.

Veel van de leerlingen op deze scholen zijn wees en zijn ondergebracht in de opvangbarakken vlakbij de school (op de foto: de barakken aan de overkant - overigens al het braakliggende land was voor de tsunami bebouwd met huizen...).

De dynamiek binnen de scholen is erg wisselend. Op één van de scholen, uitgerekend de school die afgelopen voorjaar geopend is door minister Van der Hoeven, was opvallend veel aandacht voor spel. De directeur Drs Rosmawati: “o yes, this is our team room, but in recreation time we let the children play here…”. Ze raakte al snel erg enthousiast over ons workshopprogramma en kwam al snel met een concreet voorstel: een programma rondom sporten als badminton (de nationale sport), voetbal, schaak, etc.


Op andere scholen lag de nadruk duidelijk meer op het cognitieve. Eén directeur gaf onomwonden aan dat zij niet zo zat te wachten op creatieve workshops. De traumatijd was voorbij: tijd om te leren. En als je iets wilt doen, geef ons dan boeken of liever nog: geld om boeken mee te kopen. Niet zo heel verwonderlijk, want op deze school was nog amper een boek aanwezig. Het is straks dus aan ons om hier, hoe heet dat ook al weer, adaptief, op te stellen met de workshops.
Ik moest denken aan de rekenspelletjes die ik wel eens gezien heb, zoals het spelletje waar de kinderen op de foto mee bezig zijn…

Wat we nergens anders gezien hebben: op één school werd ook aandacht gegeven aan de schoolomgeving. De leerlingen moesten deze zelf opruimen en schoonhouden. Behoorlijk bijzonder voor een regio waar het niet ongewoon is om alles buitenshuis als vuilnisvat te beschouwen. (overigens zijn er nog meer milieu-lichtpuntjes in de duisternis: de overheid begint hier nu ook te werken met milieu effect rapportages en er wordt gefluisterd dat het pesticidengebruik enigszins aan banden gelegd gaat worden, al valt daar nu nog niets van te merken: ik heb nog nooit een gebied gezien met zo weinig (zang)vogels). Jerome Fernandez is hier erg uitgeproken over: “this should be one of the main topics on our schools next year. Combined with personal hygiene and nutrition. But one thing at the time.” Gelukkig is het ook ons doel om hier vijf jaar actief te blijven…

Na de bezoeken hebben we alle veertien scholen op de kaart ingetekend en de route bepaald: telkens zullen twee van onze deelnemers bij een school “gedropt” worden. Op zeven scholen in ronde één. Op de zeven overige scholen tijdens ronde twee. Waarbij we zullen rouleren, zodat iedereen uiteindelijk op alle scholen zijn of haar workshop (in duo’s) heeft kunnen verzorgen.